فقط كره ماه نمایشگاه نداشته ام!
ایران درودی: آرزو دارم تا افتتاح موزه ام زنده باشم
كاركادو: ایران درودی اظهار داشت: من ۳۳ سال سن داشتم كه در تمام مطبوعات مهم دنیا، اثر «نفت» من به چاپ رسید. هم زمان با آن یك منتقد به نام «آنتونیو رودریگز» نوشت، «یكی از چهارنقاش بزرگ دنیا» و من افتخار می كنم كه در میان عنوان چهار نقاش بزرگ دنیا، نام «ایران» حضور دارد.
به گزارش كاركادو به نقل از ایسنا، بانوی نقاش ایرانی در مراسم رونمایی از بیست ویكمین چاپ كتاب «در فاصله ی دونقطه» و رونمایی از كتاب «گفت وگو با ایران درودی»كتاب «گفت وگو با ایران درودی» اظهار داشت: هم ولایتی ها، من ۸۲ سال پیش در كوچه ی كنسول گری كه حالا بیمارستان دكتر شاهین فر و سپس دانشگاه شد، به دنیا آمدم. اسم من را «ایران» گذاشتند و من در تمام عمرم تلاش كردم لیاقت این اسم را داشته باشم.
نویسنده كتاب «در فاصله ی دونقطه» تصریح كرد: تلاش می كنم لیاقت اسم ایران را داشته باشم؛ خوشبختانه تا جایی كه توانستم با روش های مختلف و خصوصا با كتاب «در فاصله ی دونقطه» كه امروز چاپ بیست ویكم آن است؛ این یعنی مردم كتاب را خوانده اند كه ۲۱دفعه به چاپ رسیده، یعنی من بین مردم كشورم راه پیدا كرده ام.
وی تشریح كرد: در كتاب «در فاصله ی دونقطه» هر آن چه گفتم واقعیت محض است؛ اگر هم چیزی را ننوشته ام، صلاحم بوده است؛ مثلا یكی از چیزهایی كه ننوشته ام، این است كه «من سرطان گرفته ام» و تا امروز ۲۳ دفعه جراحی شده ام.
ایران درودی ابراز كرد: انگیزه دارم، هدف دارم و این هدف، هم سبب طول عمر من شد و هم سبب توانایی هایم شده است. من هدفم «شهرت» نیست، بلكه هدفم این است كه یك روز ملت ایران بگوید: «یك زن، در كشور مردسالاری موفق شد؛ خیلی هم خوب موفق شد.»
این بانوی نقاش ایرانی بیان كرد: یكی از افتخارات من این است كه، نخستین لوح ماندگاری را درب خانه ی من زدند. زمانی كه من نقاشی را شروع كردم، كار خیلی سختی در این مملكت بود؛ به خصوص برای یك زن....
این منتقد هنر اضافه كرد: هزاران بدوبیراه به من گفتند، هزاران حرف مستهجن شنیدم، اما به هیچ كدام اعتنا نكردم و راه خودم را رفتم. همیشه گفته ام، من بعنوان یك زن، «اگر دو برابر یك مرد نباشم، حتما كم تر نیستم.» امیدوارم كه نسل جوان زنان مملكت ما، از نظر اجتماعی، جایگاه خویش را به دست آورد.
وی تشریح كرد: خیلی خوشحالم امروز در خدمت هم ولایتی هایم هستم، من ۱۰ سال پیش خانه و زندگی ام را فروختم كه بیایم و در این خاك بمیرم. حدود ۶۰ سال در فرانسه كردم؛ تمام دارایی ام را برای تامین هزینه ی موزه فروختم كه موزه ای ساخته شود كه آقای دكتردرویش، فخر هنرمعماری ایران، نقشه آن را طراحی كرد.
ایران درودی اظهار نمود: این موزه فقط برای من و آثار من نخواهد بود؛ من فقط یك آرزو دارم، تا افتتاح این موزه زنده باشم، نه برای این كه یك مركزفرهنگی خواهد بود، بلكه برای تبادل فرهنگی كه هنرمندان كشور بتوانند به كشورهای دیگر بروند و هنرمندان سایر كشورها به ایران بیایند.
این بانوی نقاش ایرانی تصریح كرد: نقشه ی موزه را آقای درویش طراحی كردند؛ شهرداری و شورای شهرتهران تصویب كرد؛ ولی هنوز دوسال و هشت ماه است كه به من ابلاغ نكرده اند.
نویسنده ی كتاب «در فاصله ی دونقطه» ابراز كرد: همیشه به این فكرمی كردم چگونه وبا چه حرفه ای درزندگی می توانم بعنوان یك فرزند خلف ایران، جایی به ملت خودم خدمت كنم واصلا تصورنمی كردم روزی بعنوان نقاش یا نویسنده به این جا خواهم رسید.
این منتقد هنر اضافه كرد: در رشته های مختلف چهار دانشگاه مختلف به تحصیل پرداختم. «دانشگاه لوور» برای تاریخ هنر، «بوزار» برای نقاشی، «آر.سی.آ» برای تهیه وكارگردانی سینما و «بروكسل» برای ویترای.
وی اظهار نمود: در آن زمان مدت شش سال برای تلویزیون كار كردم؛ ۸۰ فیلم از زندگی نقاشان ایرانی ساختم. من با هدف این كه فرزند لایقی برای ایران باشم؛ همه جانبه برای شناسایی هنرمعاصرجهان و سپس معرفی هنرمعاصرایران بدون هیچ نوع ادعایی ازسال ۴۶ تا امروز كه این جا ایستاده ام خیلی خدمت كرده ام.
ایران درودی تصریح كرد: از زمانی كه نقاشی من در مطبوعات مطرح آمریكا چاپ شد، تصمیم گرفتم بهترین آثارم را برای ملتم و وطنم نگهداری كنم. هم اكنون تعداد ۱۹۵ عدد از بهترین آثارم در عرض ۴۷ سال را نفروخته ام و نگه داشتم كه به ملت ایران در این موزه هدیه بدهم.
این بانوی نقاش ایرانی بیان كرد: «من به شما متعلق هستم و شما به من»؛ چه بخواهیم، چه نخواهیم.
این منتقد هنر تشریح كرد: من زندگی بسیار پرافتخاری را گذرانده ام. برگزاری ۶۴ نمایشگاه، از مكزیك گرفته تا ژاپن؛ فكرمی كنم تنها جایی كه نمایشگاه نداشتم كره ی ماه است، به این دلیل كه در آن جا هنوز گالری افتتاح نشده است.
وی ابراز كرد: از دوستان خیلی بزرگی كه در طول زندگی ام افتخار آشنایی با ایشان را داشتم، «احمدشاملو» است. من ازسال ۴۸ با احمدشاملو ازنزدیك آشنا شدم وخوشبختانه همیشه انسان های بزرگ، سرراه زندگی من قرارگرفتند و به من كمك كردند كه بتوانم روشن ببینم و راه خودم را برای خدمت به ملت ایران پیدا كنم.
ایران درودی تصریح كرد: نخستین نقدهای نقاشی توسط من نوشته شد؛ به گونه ای كه در آن زمان، دانشجویان دانشگاهِ شریفِ امروز، به دانشگاه درخواست دادند كه از من برای تدریس دعوت شود. از تصادف روزگار، آقای دكتر نجفی روز گذشته به من گفتند كه از شاگردان من بوده اند؛ پس من وظیفه ی خودم را انجام می دهم.
این بانوی نقاش ایرانی اظهار داشت: روز گذشته همه شاهد بودند من ناگهانی بیمار شدم و متاسفانه نتوانستم باشما ارتباط نزدیك برقرار كنم؛ بگویم «چه اندازه این خاك را دوست دارم» و مهم تر از همه، من ادعا دارم كه از نتیجه های فردوسی ام.
این منتقد هنر تشریح كرد: در اصفهان در موزه ای برای من نمایشگاهی برگزار كردند، هنگام سخنرانی آن چنان محكم گفتم: اگر به این جرأت آمده ام در شهری كه، یكی از شهرهای هفت گانه هنر دنیا است و با این جرأت در مورد هنر صحبت می كنم، چون «جد من فردوسی است».
وی ادامه داد: این را با اعتقاد می گویم، از كودكی كه پدرم من را برای بازدید از آرامگاه فردوسی برد، هویت خودم را تشخیص دادم. من یك ایرانی ام و اگر امروز پارسی صحبت می كنم و اگر امروز وجود دارم، بخاطر فردوسی است. هویت ما را، فردوسی به ما هدیه داد؛ فردوسی گفت چگونه بتوانیم از فرهنگ خود دفاع نماییم.
ایران درودی تصریح كرد: كتاب دیگری كه امروز رونمایی می شود، كتاب مصاحبه های من با «مهدی مظفری ساوجی» است؛ كه در ابتدا ۶۰۰ صفحه بود و من تا ۱۳۰ صفحه آن را رساندم.
او بیان كرد: اصولا یكی ازخصوصیات اخلاقی من درزندگی، نقاشی و نوشتار «ایجاز» است. به نظرم ایجاز مهم ترین راز هنراست كه شما شنونده و بیننده را خسته نكنید.
این منتقد هنر ابراز كرد: شما باید بتوانید حرف هایتان را مختصر كنید. در ایجاز، شما گوش می دهید به شما چه می گویم؛ اما وقتی زیاد طولانی بگویم خسته می شوید و مودبانه می نشینید اما گوش نمی دهید.
وی اظهار نمود: همه جا همراه با سخنرانی های زنجیره ای كه در آمریكا و در مراكزفرهنگی دنیا داشتم، به هرطریقی تلاش كردم بگویم «من ایرانی ام»؛ با این فرهنگ و با این گذشته ی تاریخی و یادآور شوم ما ملتی هستیم كه ۲۵۰۰ سال پیش حقوق بشر را نوشته ایم؛ كه هنوز بشر در این ۲۵۰۰ سال نتوانسته آن را اجرا كند؛ اما ما نوشتیم و عمل كردیم.
ایران درودی تصریح كرد: خوشبختانه ما خراسانی ها هم دل و حامی هم هستیم. عِرقِ ملی به این آب وخاك و به خراسان بیشتر، داریم.
بانوی نقاشی ایران تشریح كرد: فاجعه ی نیشابور و حمله ی مغول ها به آن، سبب شد ما متوجه شویم كه تنها نمی توانیم كاری انجام دهیم و به هم پیوستیم و شاهكار «مسجد گوهرشاد»، كه از نظر معماری در دنیا تك است را ساخته ایم.
این منتقد هنر اضافه كرد: هرچند ما را در هم كوبیدند و حتی حیوانات را در نیشابور كشتند، ما مغولان را مسلمان كردیم با هنرمان و این راهی است كه شرافت مندانه، برای سلطه به قلب های دیگران انتخاب كردیم.
وی بیان كرد: به لطف خداوند، هنوز توان آن را دارم بایستم و از ته دل صحبت كنم، هنوز توان نوشتن كتاب دارم، هنوز توان نقاشی كردن تا نیمه شب را دارم، «من هنوز نقاشی می كنم»؛ خوب وبد آن مهم نیست.
ایران درودی اظهار نمود: در این ۶۴ نمایشگاه همیشه بی پول بوده ام، تابلوهایم را در دست گرفته ام و به مكزیك برده ام، به آمریكا برده ام، به ژاپن برده ام....
بانوی نقاشی ایران اظهار داشت: آرزو دارم پیش از رفتنم، خودم این موزه را بتوانم افتتاح كنم؛ چون هیچ كسی نخواهد توانست، اجرای هدف من را بداند، كه چگونه مركز تبادل فرهنگی بشود، نه این كه فقط موزه ی آثار من باشد. این موزه پیش از هرچیز، محل تبادل فرهنگی خواهد بود.
نویسنده كتاب «در فاصله ی دونقطه» ابراز كرد: پیشنهادم این است، هركس كتاب «در فاصله ی دونقطه» را نخوانده، به خصوص جوان ها بخوانند، این كتاب كمك می نماید هدف مند شوند، راهشان را پیدا خواهند كرد كه چه كاری انجام دهند و از زندگی خود، یك ارزش درست كنند؛ یك اثری از خود به جا بگذارند و كاری برای فرهنگ این مملكت انجام دهند.
وی بیان كرد: از شما خواهش می كنم، این فرهنگ محاوره ای را، در نوشتارتان به كار نبرید. زبان فارسی هویت شماست و نباید عوض شود. اگر شما فارسی صحبت نكنید یا بلد نباشید بنویسید، ۱۰ سال دیگر چه خواهد شد؟ چه بر سر نسل آینده خواهد آمد؟
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب