مدیر گروه تئاتر دانشكده هنرهای زیبا:
تعزیه از دانشگاه حذف نشده است
كاركادو: مدیر گروه تئاتر دانشكده هنرهای زیبا با ارائه توضیحاتی درباره واحدهای آموزشی تعزیه اصرار كرد تعزیه از دانشگاه های تئاتری حذف نشده است.
رحمت امینی درباره سخنان گلایه آمیز برخی از هنرمندان درباره حذف تعزیه از دانشگاه ها به ایسنا اظهار داشت: صحبت های دلسوزانه دوستانی که در حوزه نمایش های ایرانی فعال می باشند، تماما نادرست نیست ولی قاطعانه می گویم تعزیه از دانشگاه حذف نشده است.
او افزود: در دانشگاه تهران قبل از این درسی به نام تعزیه و تعزیه شناسی وجود داشت و درس دیگری هم با نام نمایش در ایران یا شیوه های نمایشی در ایران که معمولا پایه و اساس آن کتاب «نمایش در ایران» آقای بهرام بیضایی است و در کنار آن آثار استادانی مانند عنایت الله شهیدی، محمد حسین ناصربخت، صادق همایونی و... نیز مورد توجه قرار می گیرد و طبیعتا بخش مهمی از این واحد درسی به تعزیه مربوط می شود.
امینی افزود: خود من 15 سال است بر نمایش های ایرانی کار می کنم و دراین زمینه هم اجرا و هم تدریس داشته ام. بدین سبب علاقه ام را به این نمایش ها اثبات نموده ام ولی هر ده یا پانزده سال، از جانب وزارت علوم نامه هایی برای تغییر واحدهای درسی می آید و تابحال چندین واحد درسی در مقطع لیسانس حذف شده اند چون اعتقاد بر این بود که این واحدها کارایی ندارند و تکراری هستند و فقط وقت دانشجویان را می گیرند.
او افزود: بنا بر این هیات های علمی دانشگاه های مادر مانند دانشگاه تهران چند سال یک دفعه عناوین واحدهای درسی را کم و زیاد می کنند. در همین راستا ما چند واحد درسی داریم که در هر یک از آنها تعزیه تدریس می شود مانند ادبیات نمایشی در شرق یا نمایش در شرق، نمایش در ایران و... در واقع واحد آشنایی با تعزیه در دل این واحدهای درسی تکثیر شده است.
او با ابراز تاسف از اینکه در چند سال اخیر هیچ پژوهش قابل توجهی درباره تعزیه انجام نشده است، اضافه کرد: چند پژوهشگر پس از آقای بیضایی داریم که درباره تعزیه حرف های تازه ای داشته باشند؟
امینی که قبل از این مدیر گروه تئاتر دانشکده هنر و معماری بوده است، یادآوری کرد: این مشکل را در این دانشکده هم داشتیم و من و زنده یاد کیکاووس بالازاده درگیر این بودیم که واحدهای درسی نمایش در ایران تکراری می شود.
این کارگردان ابراز تاسف کرد: در این سال ها کمتر کسی سراغ شبیه خوانی یا تعزیه رفته هنرمندانی مانند محمد رحمانیان، حسین کیانی، علی اصغر دشتی و... تک و توک دراین زمینه کار کرده اند ولی دیگر بیژن مفیدی نداریم که با آن سبک و سیاق بر نمایش های ایرانی کار کند.
او اشاره کرد: هیچ گاه نخواستیم مقابل تعزیه بشوریم و آنرا کنار بگذاریم ولی باید استادان، پژوهشگران و اجراگران این مسیر را در امتداد یکدیگر طی کنند تا دانشجویان و هنرمندان نسل جدید هم برای دنبال کردن تعزیه ترغیب شوند.
امینی اضافه کرد: ضمن تایید و تاکید بر دلسوزی های هنرمندانی مانند آقای فتحعلی بیگی؛ تحرکات کافی و همه جانبه ای برای روزآمد شدن این نمایش ها نمی بینم و مدام هم گفته ایم پژوهشکده ای عمل گرا می خواهیم که بر تمام شیوه های نمایش ایرانی کار کند و روزآمد باشد تا یک پژوهشگر دانشگاهی بتواند در طول سال از آن استفاده نماید مانند آنچه در کشورهای هند، چین یا ژاپن اتفاق می افتد که بر یک مقطع زمانی خاص متمرکز نیست.
او با تاکید بر اینکه بعنوان بدنه تئاتر دانشگاهی به این حوزه ها علاقه مندیم و آنها را رها نکرده ایم، از کوشش برای تاسیس انجمن علمی نمایش های ایرانی آگاهی داد و متذکر شد: این گونه نبوده که دوستانی مانند آقای سرسنگی یا خانم فریندخت زاهدی به تئاتر آمریکا یا فرانسه یا هر کشور غربی دیگری بیشتر علاقمند باشند و آنرا جایگزین نمایش های ایرانی کرده باشند بلکه لازم است دانشجویان با تحرکات تئاتر غرب و شرق بطور همزمان آشنا گردند. البته قبلا تمرکز بر تئاتر غرب بیشتر بوده و پس از چند دوره تلاش نموده ایم با گنجاندن واحدهای درسی شرق، بیشتر دراین زمینه فعال شویم.
وی در پاسخ به این پرسش که چرا وزارت علوم پژوهشکده ای برای مطالعه در زمینه تعزیه تاسیس نمی کند، توضیح داد: وزارت علوم شاخه نظری است و در آن عمل گرایی برای بسیاری از شاخه ها گنجانده نشده است. البته پژوهشکده هایی دارد و از کارهای پژوهشی حمایت می کند ولی در مورد تعزیه، سازمان میراث فرهنگی و گردشگری بیش از همه می تواند پیگیر این جریان باشد و ضمن پشتیبانی از شکل موزه ای تعزیه، فضا را برای بروز کردن آن فراهم آورد. ضمن اینکه می تواند بعنوان جاذبه گردشگری از آن، کسب درآمد کند.
امینی اشاره کرد: یک دست صدا ندارد همچنانکه در حوزه صنعت هم همین است. در باره تعزیه هم اول باید نیاز عمومی را ایجاد نماییم و بعد به بررسی جزئیات آن بپردازیم. هم اکنون مهم ترین موضوع این است که در اجرا و ارائه اینها هوشمندانه تر عمل نماییم همچنانکه اول تراژدی های سوفوکل و اشیل و... اینها نوشته شد و بعد ارسطو کتاب «فن شعر» خودرا نوشت.
این مدرس تئاتر اشاره کرد: زمانی که آقای بیضایی «نمایش در ایران» را نوشت، وضعیت تعزیه بهتر از امروز بود، علاقه مندان بیشتری داشت و بیشتر هم اجرا می شد ولی امروزه دانشجویان کمتر به این حوزه گرایش دارند. بدین سبب در نخستین گام باید این نیاز و علاقه مندی را ایجاد نماییم.
قبل از این داود فتحعلی بیگی و ابراهیم گله دارزاده بعنوان دو چهره فعال در زمینه نمایش های ایرانی، از حذف شدن واحد آموزشی تعزیه از دانشگاه ها گلایه و انتقاد کرده بودند.
منبع: karkado.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب