جنگ بر سر ارج شناسی؟
کارکادو: «جنگ چیزی بس جدی تر از آنست که به نظامیون سپرده شود!»/ کلمانسو، وزیر جنگ فرانسه (1917-1920)
هر جنگ همیشه هدفی سیاسی را تعقیب می کند و حتی مدعی برقراری صلح است، از راه مجبور ساختن حریف به انصراف از تجاوز به حریم کشورها و نقض قراردادها ! بدین سبب در تحلیل نهایی، تنها قدرت سیاسی است که تصمیم به راه اندازی و ادامهٔ جنگ یا آتش بس و صلح می گیرد. از اینرو، جنگ نه نشانهٔ وحشی گیری بل که ابزار اعمال قدرت برای تحقق یک استراتژی عقلانی محاسبه شده است. «قدرت و نه خشونت، عنصر اساسی هر شکل از حکومت است» (ه. آرنت). پس برخلاف تبلیغاتی که سال ها در کشور ابراز می شد که مذاکره مذموم است، هدف جنگ مذاکره برای مفاهمه با حریف است: ویت کنگ اگر در میدان می جنگید برای آن بود که در مذاکرات (پاریس) پیشرفتی حاصل شود. وانگهی، اختراع سلاح هسته ای در جهان معاصر، سلاحی که امکان استفاده ندارد، نقطهٔ پایانی بر شیوهٔ کلاسیک جنگ و درگیری نظامی نهاد و سخن از «بازدارندگی» یا امتناع جنگ را به میان آورد. مراد نظام بعد از جنگ از سرمایه گذاری سنگین در سیاست هسته ای چه بوده است؟ فرض نماییم بازدارندگی از مورد تهاجم و جنگ واقع شدن و براندازی از برون. در تناسب قوای منطقه و در مقابل ابرقدرت های جهان اما، اگر ایران در عصر جدید بارها تقسیم و تجزیه نشده است، به شهادت بیشتر پژوهش های تاریخی دانشگاهی، همچون به لطف دیپلماسی قوی ایرانیان در مذاکرات خارجی بوده است. پس امکان جنگ افروزی را برای رقبا و قدرت های بدخواه کشور فراهم آوردن به هرشکل، ولو با جنگ های نامنظم و موضعی، نقض غرض همان «بازدارندگی» خواهد بود!
و تجربه نشان داده است که مذاکره و آتش بس و سازش، اگر در زمان صلح و از موضع قدرت صورت نگیرد، در مخمصمه و از موضع ضعف، به خسارت ها، زیان ها و امتیازدهی های جبران ناپذیر تاریخی می انجامد.
و در وضعیت حاضر آیا در یک بزنگاه تعیین کنندهٔ تاریخی قرار نداریم؟
منبع: karkado.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب