چرا شادترین شاعر ایران سال ها نادیده گرفته شد؟
به گزارش کارکادو، محمدعلی اسلامی ندوشن با یاد کردن از سعدی بعنوان شادترین شاعر ایران، سال ها پیش این پرسش را مطرح کرده که چه شد او طی ۷۰۰ سال، حاضرترین فرد در متن جامعه ایران بود و چه شد که طی ۵۰ سال آن طور که می بایست، به مقام او توجه نشد؟
به گزارش خبرگزاری کارکادو، محمدعلی اسلامی ندوشن متولد ۱۳۰۴ در ندوشن یزد بود که برای دیدار با فرزندانش به کانادا رفت و بعد به خاطر عوارض کهولت سن و کرونا آن جا ماندگار شد و پنجم اردیبهشت سال ۱۴۰۱ چشم از دنیا فروبست و خانواده پیکرش را همان جا به امانت به خاک سپردند تا در فرصت مناسب، طبق وصیت خودش به ایران برگردد و در نیشابور در جوار آرامگاه عطار و خیام آرام گیرد؛ هرچند زادگاهش یزد بود و از ندوشن برخاسته بود.
پیکر اسلامی ندوشن ۲۸ آبان ۱۴۰۲ به ایران بازگشت و پس از تشییع در دانشگاه تهران، یزد و نیشابور در خانه ابدی اش قرار گرفت.
این نویسنده و پژوهشگر دانش آموخته حقوق بین الملل از فرانسه بود و استاد پیشین دانشگاه تهران، که علاوه بر درسهای حقوقی، به تدریس نقد ادبی، سخن سنجی و ادبیات تطبیقی هم می پرداخت. او سال ها زندگی خویش را صرف تحقیق در آثار علمی و ادبی ایران و ترجمه آثار نویسندگان جهان کرد و آثارش به صورت کتاب در بیشتر از ۵۰ جلد در زمینه های متعدد شامل ادبی، فرهنگی و اجتماعی به چاپ رسیده است.
به گزارش ایسنا، همزمان با سالروز درگذشت محمدعلی اسلامی ندوشن در اردیبهشت که با نام سعدی گره خورده و در هفته بزرگداشت این شاعر قرار داریم، قسمتهایی از جستار او را در رابطه با سعدی که در کتاب «چهار سخنگوی وجدان ایرانی» (چاپ سوم - ۱۳۸۰) انتشار یافته است می خوانیم. اسلامی ندوشن در این کتاب سعدی را حاضرترین فرد در متن جامعه ایرانی می داند و از این شاعر بعنوان نخستین معلم و یک مصلح اجتماعی یاد می کند و او را «سخنگوی ضمیر آگاه ایرانی» می خواند که در دوره هایی کمتر به او توجه شده و کمتر در رابطه با او حرف زده شده است.
اسلامی ندوشن در این کتاب نوشته است:
ز خلق، گوی لطافت تو برده ای امروز
به خوبرویی و سعدی به خوب گفتاری
سعدی تقریبا شادترین شاعر ایران است. شاعری است که کمتر ما را در دست اندازهای زمین و آسمان می اندازد، و یا در دست اندازهایی که وجدان ما را به تب و تاب افکند. خیلی آرام بیان می کند و در واقع می خواهد ما را آرام به راه راست بیاورد. نزدیک هفتصد سال سعدی در ایران معلم اول بوده. بعنوان «مصلح اجتماعی» میتوان اظهار داشت که درس دهنده به همه خانواده ها بوده. اگر درسش را گوش نکرده اند، مبحث دیگری است. او درس خویش را داده، مردم هم خوانده اند و تکرار کرده اند، از مکتب خانه ها تا بالاترین مجامع ایران. چه شد که طی این هفتصد سال، حاضرترین فرد در متن جامعه ایران بوده است؟ و چه شد که طی این پنجاه سال گذشته آن طور که می بایست، به مقام سعدی توجه نشد؟ کسان دیگری به عللی بیشتر در متن توجه بودند، بیشتر کتاب در رابطه با شان نوشته شد، بیشتر بحث و حرف در رابطه با آنها صورت گرفت، مثل حافظ و مولوی و فردوسی. از این چهار بزرگ، از سعدی کمتر حرفش زده شد. برای این مورد چند علت هست:
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب