خانه موسیقی یعنی خانه ی موسیقی؟!
به گزارش کارکادو در سال ۹۹ و با گذشت چهار سال از آخرین انتخابات هیات مدیره خانه موسیقی، قرار بر برگزاری انتخابات کانون های این نهاد صنفی در خرداد ماه همان سال بود. ولی هر بار به بهانه هایی چون ممنوعیت ستاد مبارزه با کرونا برای برگزاری حضوری این رویداد یا فراهم نبودن بسترهای مناسب برای برگزاری انتخابات آنلاین، این رویداد به تعویق و در نهایت هم به سال ۱۴۰۰ کشانده شد که البته هنوز هم خبر جدیدی درباره زمان برگزاری انتخابات این نهاد اعلام نشده است.
به گزارش کارکادو به نقل از ایسنا، انتخابات خانه موسیقی و عملکرد این نهاد صنفی، در این سال ها بعنوان یکی از رویدادهای پربحث اهالی این حوزه مطرح و عمدتا با انتقادهایی هم همراه بوده است. عده ای براین باورند که در هر دوره افرادی مشخص بعنوان کاندیدا در انتخابات شرکت می کنند و از بین همان افراد هم اعضای هیات مدیره برگزیده می شوند.
بعنوان مثال نصرالله داوودی ـ آهنگساز و منتقد موسیقی ـ پیش تر درباره انجام تصمیمات مهم موسیقی توسط عده ای مشخص اظهار داشته بود: «خانه موسیقی قرار بود جایی غیردولتی و با رویکرد غیر ـ تمرکزگرا باشد و در دهه ۷۰ با هزار امید و آرزو تشکیل شد. موسیقیدان ها در آن زمان امید داشتند که در موسیقی انحصار به وجود نیاید و حتی انحصارهای موجود هم آخر یابند، ولی متأسفانه این اتفاق نیفتاد. در هیچ جای جهان یک تیم ۳۰ سال سر کار نمی ماند. این یک کار هنری است و باید بین هنرمندان گردش داشته باشد تا ایده های نو دیده و عملی شوند ولی این امکان در خانه موسیقی وجود ندارد.»
همینطور بعضی از اهالی موسیقی اذعان دارند که وقتی از رفتار نامهای ثابت جایگاه های مهم موسیقی انتقاد می کنند، در نهایت راه به جایی نخواهند برد و حتی امکان دارد برایشان مشکلاتی ایجاد شود.
بعنوان نمونه کیوان فرزین ـ منتقد موسیقی و نوازنده سنتور ـ بیان کرده است: «درباره مسائل خانه موسیقی هیچ بحث، دغدغه، تبادل نظر و گفت وگویی وجود ندارد. سایت خانه موسیقی نظرسنجی ها را زیر خبرهای خود بسته و اجازه بحث و گفتگو نمی دهد. انگار اگر کسی نقد و انتقاد کند، به چشم دشمن به او نگاه می شود؛ که این نگاه تا امروز از تهدیدهای کلامی تا مرز شکایت حقوقی پیش رفته است.»
از طرفی برخی دیگر از اهالی موسیقی با طرح این پرسش که چرا آن گونه که باید از جانب هنرمندان از یک نهاد مدنی حمایت و استقبال نمی گردد، آزاد بودن شرکت در انتخابات هیات مدیره خانه موسیقی را یادآور می شوند.
داوود گنجه ای ـ موسیقیدان ـ از جمله این افراد است؛ او خطاب به سایر فعالان حوزه موسیقی می گوید: «از دوستان و همکارانم می خواهم که بیایند دست به دست هم بدهیم، درباره نقاط ضعف اداره خانه موسیقی صحبت و چاره ای برای آنها پیدا نماییم. قبول دارم که خانه موسیقی باید خیلی بهتر عمل کند ولی با کدام بودجه و پشتوانه؟ اعضای هیات مدیره باید افراد کاردان باشند. اگر افرادی این توان را در خود و یا افراد دیگر می بینند، بیایند با حضور در مجموعه مشکلات را حل نماییم.»
این در حالیست که عده ای از هنرمندان موسیقی که تعدادشان هم کم نیست، سال هاست که موضع خویش را نسبت به این نهاد با این ساز و کار مشخص کرده اند و به قول خودشان این نهاد را به رسمیت نمی شناسند.
در همین راستا پری ملکی ـ خواننده ـ پیشتر عنوان کرده است: «متأسفانه خانه موسیقی تنها یک نام است و هیچگاه کمکی به اهالی موسیقی نکرده است. خانه موسیقی یعنی خانه ما و جایی که باید همراه و کمک اهالی موسیقی باشد. می بینیم که خانه موسیقی تنها برای یک عده خاص است نه همه. نمی توان از خانه موسیقی بعنوان صنف موسیقی یاد کرد، صنف باید همانند سینمایی ها یا تئاتری ها باشد. ازاین رو فرقی ندارد که انتخابات آنها برگزار گردد یا نشود. انتخابات آنها هیچ وقت صادقانه نبوده است و من آنرا قبول ندارم.»
ناامیدی از برگزاری انتخابات و نامه به فخرالدینی
۲۹ آذر ماه سال ۹۹، پس از آن که پافشاری ها برای برگزاری انتخابات خانه موسیقی و پیشنهاد برگزاری آنلاین به شیوه انتخابات برگزارشده توسط خیلی از نهادهای صنفی دیگر در دوران کرونا، بی نتیجه ماند، تعدادی از اهالی موسیقی با تاکید بر برگزاری الکترونیک انتخابات خانه موسیقی تا پیش از آخر سال ۹۹، نامه ای را خطاب به فرهاد فخرالدینی نوشتند. فخرالدینی ـ رئیس شورای عالی خانه موسیقی ـ هم در پاسخ به این درخواست، گفته بود که تصمیم گیری درباره نحوه برگزاری انتخابات و هم تصویب تغییرات لازم در اساسنامه از وظایف هیات مدیره خانه موسیقی و اجرای این مصوبات هم به عهده ی مدیرعامل آن خانه است. وی همینطور ابراز امیدواری کرده بود که در انتخابات پیش رو همه هنرمندان با اعتماد به خانه موسیقی با اکثریت کامل مشارکت کنند.
اما کدام انتخابات؟!
این اظهارنظر از جانب رئیس شورای عالی خانه موسیقی، در نهایت نگاه ها را به سمت برگزاری انتخابات خانه موسیقی در سال ۱۴۰۰ معطوف کرد و این پرسش را به میان آورد که تیم فعلیِ گردانندگان خانه موسیقی، در نهایت چه زمانی قصد دارند به انتخابات جدید اعضا تن بدهند.
حتی کامبیز روشن روان ـ آهنگساز ـ که از بنیانگذاران خانه موسیقی است در مصاحبه ای با ایسنا برگزاری آنلاین انتخابات خانه موسیقی را در این وضعیت بهترین چاره دانسته و اظهار داشته بود: «با توجه به شرایط فعلی که امکان گردهمایی وجود ندارد و مشخص نیست تا چه زمانی این محدودیت ادامه خواهد داشت، اگر امکان برگزاری انتخابات آنلاین وجود داشته باشد، بهترین و شاید تنها گزینه باشد که در این صورت عده بیشتری از اعضا می توانند مشارکت داشته باشند.»
به صورت کلی گروهی از کارشناسان معتقد بودند، در شرایطی که خیلی از اهالی موسیقی و هنرمندان، متولیان حال حاضر خانه موسیقی را به تک صدایی و تاکید بر ماندن بر صندلی ها متهم می کنند، اصرار این نهاد صنفی بر برگزاری حضوری انتخابات و اصولا تعویق در برگزاری، بیشتر از هر زمان دیگری این گمانه زنی را پررنگ کرد که شاید دستاورد این پافشاری، بیشتر از همه این باشد که مدیران فعلی دوره مدیریت طولانی تری را پشت سر گذاشته و بتوانند جشنواره موسیقی فجر پیش رو را هم با اطمینان از حضور خود، بگذرانند که البته این گونه هم شد و سی و ششمین جشنواره موسیقی فجر به دبیری حسن ریاحی و حضور افرادی چون داوود گنجه ای در شورای سیاستگذاری این رویداد برگزار شد.
و بعد از آن هم در مقاطع مختلف، آمار تعداد مبتلایان به کرونا در کشور بالا و پایین رفته است، پروتکلهای وزارت بهداشت درباره برگزاری تجمعات به تناسب این بالا و پایین رفتن ها، مدام در تغییر بوده است، حتی انتخابات ریاست جمهوری و شوراها هم با آن وسعت مقرر است برگزار گردد اما از انتخابات خانه موسیقی یا حداقل فراهم شدن بسترها برای برگزاری انتخابات آنلاین، خبری نیست که نیست و البته توضیحی هم دراین زمینه اعلام نمی گردد.
و البته همچنان که خبری از زمان برگزاری دقیق انتخابات این نهاد صنفی نیست، حسن ریاحی بلافاصله در دومین ماه از ۱۴۰۰، برای یازدهمین بار بعنوان دبیر جشنواره موسیقی فجر انتخاب می شود.
این در حالیست که از آن طرف، عده ی زیادی از اهالی حوزه موسیقی، خانه موسیقی را به رسمیت نمی شناسند و برگزاری انتخابات این نهاد را امری غیرضروری تلقی می کنند؛ چونکه معتقد هستند که در نهایت این نهاد به دست عده ای اداره می شود که در همه جا هستند.
بعنوان مثال، علی رهبری ـ رهبر بین المللی ارکستر و آهنگساز ـ درباره انتخابات این نهاد صنفی گفته است: «چه مفهوم دارد که این افراد بعد از ۲۰ سال از طریق های مختلف هر بار وظایف مختلفی بگیرند و اصلا کنار نروند. مسئولان خانه موسیقی که شامل آقایان حمیدرضا نوربخش، داوود گنجه ای، محمد سریر، حسن ریاحی و... هستند، از یک طرف به بهانه ای از حق هنرمندان در مقابل مسئولان دولتی دفاع می کنند، ولی در واقع در جلسات مسئولان دولتی هم شرکت دارند و در آنجا برای منافع کارفرما فعالیت می نمایند. گرچه که چنین چیزی اصلا در دنیا وجود ندارد و خنده دار است.»
او می دهد: «با وجود ثابت بودن مسئولان خانه موسیقی، این که انتخابات این نهاد به چه صورت برگزار شود، تفاوت چندانی ندارد. نمی دانم که خانه موسیقی چه کمکی به موسیقیدان ها می کند، البته امکان دارد که از برخی مانند دوستان خود حمایت کند ولی خیلی ها را فراموش کرده و کنار گذاشته اند. امکان دارد بگویند که ما قدرتی نداریم ولی حقیقت این است که در شوراهای دیگر حضور دارند و از راه قدرتی که در آنجا دارند می توانند اقدام نمایند. اگر امکان قانونی برای شکایت از این افراد وجود داشت، من حتما این کار را می کردم تا از این نهاد کنار گذاشته شوند.»
کیوان ساکت ـ آهنگساز و نوازنده ـ هم عنوان کرده است: «چند نفر سال هاست به طرق متعدد در خانه موسیقی مانده اند و باوجود تمامی اعتراض هایی که به آنها شده است، از خانه موسیقی نمی روند. شرکت نکردن بخش زیادی از اعضای خانه موسیقی در انتخابات این نهاد، نشانگر این است که به مدیریت و عملکرد آن اعتراض دارند و بسیاری از آنها مانند خود من انتخابات خانه موسیقی را به هیچ عنوان قبول ندارند. در آخرین باری که در جلسات آنها شرکت کردم، آن هم به سفارش استاد فخرالدینی، در حضور همه گفتم که خیلی از آنها نه محبوبیت دارند و نه مشروعیت ماندن ولی چه فایده؟»
ضرورت کناره گیری نامهای ثابت از سمت های مهم تصمیم گیری در حوزه موسیقی توسط و سپردن فضا به دیگران، امری است که بارها توسط هنرمندان موسیقی به آن اشاره شده است؛ تا جایی که عبدالحسین مختاباد در مصاحبه ای این امر را به مارادونا یا پله (اسطوره های فوتبال) نسبت داده و گفته است: «باید اجازه داده شود تا آنهایی که از شرایط فعلی اداره خانه موسیقی شکایت دارند روی کار آمده و سنجیده شود که اینها به چه صورت می توانند عمل کنند؟ شرایط را بهتر خواهند کرد یا بدتر؟ اگر بدتر شود که تعریف و تمجیدش برای نیروهای قبلی است و اگر بهتر شود که باز همان قبلی ها لطف کرده و عرصه را برای حضور ایده های جدید خالی کرده اند. در روزهای قدرت باید همانند یک ورزشکار که افتخارات بزرگ آفریده تقوی و جسارت بموقع ترک میدان را در اوج قدرت در خود تقویت نماییم. همانند پله، مارادونا و... که زمانی اسطوره فوتبال بود ولی شجاعت بموقع ترک زمین را داشتند؛ وگرنه روزگار درس دیگری بدانان می آموخت.»
اما فارغ از دودستگی و گاها چنددستگی هایی که این روزها فضای موسیقی کشور را گرفتار آشفتگی کرده است و تا امروز هم سنگ بنای اتفاقات جدید احتمالی نهاده نشده است، استیلای چنین نگاهی بر فضای موسیقی کشور، روز به روز بیشتر به ضرر این هنر و هنرمندان آن تمام می شود و به آن صدمه بزند؛ کما این که چندی قبل همین دودستگی ها سبب شد که در انتخاب روزی به نام موسیقی در نهایت به جمع بندی لازم نرسند تا برخلاف سینما و تئاتر، همچنان در تقویم کشورمان، جای روزی به نام «موسیقی» خالی باشد!
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب