این بازی خطرناك می باشد
كاركادو: «نقد گزارش های یكطرفه برخی گزارشگران شهرستانی قصه بی ثمر هزار بار گفته شده است؛ یك رنج مكرر كه انگار قرار نیست پایانی داشته باشد.»
به گزارش كاركادو به نقل از ایسنا، روزنامه همشهری در ادامه نوشت: «عملكرد بعضی از این دوستان همچون در تبریز طوری است كه چاره ای جز در قفس كردن باد و بازگویی واضحات باقی نمی گذارد. شاید بشود گزارش بازی ماشین سازی تبریز و پرسپولیس را بعنوان یك نمونه استثنایی در اختیار مراكز آموزش رسانه ای قرار داد تا اساتید به دانشجویان بگویند شیوه غلط گزارشگری چیست و آنها چطور می توانند با عملكرد نادرست شان، اعصاب میلیون ها نفر را به هم بریزند.
گزارشگر محترم این مسابقه كه شاید روی میزش پرچم ژاپن هم پهن كرده بود، در دقیقه ۲۰ بازی ادعا نمود پرسپولیس به گرفتن همان یك امتیاز هم راضی است. فارغ از این كه روند بازی تا آن لحظه متعادل بود، اصولا دقیقه ۲۰ هر مسابقه ای برای رسیدن به این جمع بندی بسیار زود است. جناب گزارشگر كه پرشدن ظرفیت ۱۲هزار نفری بنیان دیزل را تا حد یك حماسه كم نظیر ملی بالا برد و هزار بار تكرارش كرد، با هر حمله ماشین سازی نیم خیز می شد و نهایت تلاشش را برای القای بازی برتر تیم میزبان به كار می برد. حضرت استاد دست كم پنج مهار مهم دخسوس را نادیده گرفت و پس از اولین سیو علیرضا بیرانوند، او را بهترین بازیكن زمین دانست تا روشن شود گاهی بی منطقی می تواند هیچ مرزی نداشته باشد.
یك جنبه ناخوشایند این مدل گزارش ها، زیر پا گذاشته شدن «عدالت» است اما وقوع این اتفاق به صورت كلی در صداوسیمای ایران چندان عجیب و كم نظیر نیست. پیامد مخرب تر چنین پدیده ای اما، تشدید اختلاف های خطرناك قومیتی است. گزارشگر تبریزی طوری رفتار می كند كه انگار تیم محبوب او با تیمی از اجانب و بیگانگان در نبرد است. این باور از تریبون رسمی استان به بدنه جامعه میزبان منتقل میگردد و در نقطه مقابل كسانی هم كه از بیرون این عملكرد را می بینند، آنرا به حساب همه اهالی تبریز می نویسند. در این شرایط ما چطور انتظار ترمیم اختلافات و بهبود فضا را داریم؟ به روایت فرصت طلبانه آقای گزارشگر از صحنه شوت امید عالیشاه به سكوها توجه كنید. او انگار كه مچ دشمن متجاوز را گرفته باشد، نه تنها با بدبینی محض به سوژه نگاه می كند، بلكه حتی پای حواشی بازی هفته قبل پرسپولیس و تراكتورسازی را هم وسط می كشد و نتیجه می گیرد كه آنجا هم پایتخت نشین ها مقصر بوده اند. این درست كه رفتار عالیشاه ناپسند بود اما شاید می شد فرض كرد عصبانیت او به خاطر نرسیدنش به توپ پس از یك كورس طولانی در دقایق پایانی بازی بوده است. چنین صحنه ای ده ها بار در فوتبال اروپا تكرار شده؛ همچون زمانی كه لیونل مسی خوش اخلاق و بی حاشیه در ال كلاسیكو توپ را وسط سكوهای برنابئو فرستاد. آیا نمی شد راوی رسمی و ملی این اتفاق، كمی مهربانانه تر و صلح جویانه تر با این مسئله برخورد كند و آدم ها را بیشتر از این به جان هم نیندازد؟
واقعیت آن است كه فوتبال در تبریز به شكل نامتعارفی «قومی» شده و بخش قابل توجهی از گناه این ماجرا هم متوجه رسانه های ورزشی این شهر است. به یاد داشته باشیم كه پس از قهرمانی پرسپولیس در لیگ شانزدهم، مجری و كارشناس شبكه سهند روی آنتن زنده تلویزیون صراحتا شجاع خلیل زاده و محسن بنگر را كه آن زمان در تیم های دیگری بازی می كردند، به تبانی با سرخپوشان پایتخت متهم كردند و مورد حمایت مسئولان استانی هم قرار گرفتند. عجیب این كه خلیل زاده بلافاصله پس از حضور در پرسپولیس، در بازی با تراكتورسازی مرتكب اشتباهی مرگبار شد و یك گل به تیم تبریزی هدیه داد اما این دفعه كسی از احتمال تبانی حرفی نزد. نكته اینجاست كه عادل فردوسی پور بعنوان مهم ترین گزارشگر ایران، در تهران پای هندسه و فیزیك و پرسپكتیو و صنعت هوا و فضا را وسط می كشد تا ثابت كند گل تراكتور به پرسپولیس آفساید نبوده اما گزارشگر تبریز با بوق و شیپور به توهم تبعیض و مظلومیت ابدی و ازلی تیم های شهرش دامن می زد. شاید این مدل موضع گیری های سوپرافراطی از طرف مردان رسانه ای فوتبال تبریز موجب افزایش محبوبیت آنها نزد برخی هواداران متعصب بومی شود اما فراموش نكنیم اقتضای میهن دوستی و وطن پرستی، چیز دیگری است. ایران یك تن واحد است و این را بارها، از جنگ تحمیلی تا زلزله دلخراش ورزقان و كرمانشاه دیده ایم. هر كه این قایق را سوراخ كند، همه را با هم غرق كرده است. الماس را با خروس قندی تاخت نزنید كه این، بازی خطرناكی است.»
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب