حنیفی:
چاهزاده پهلوی مقرر است ایران را به شکوه قبل برگرداند؟
به گزارش کارکادو، حامد حنیفی: سر سوزنی از مسیری که پیش گرفته ام عقب نخواهم نشست و به اطلاع رسانی ادامه خواهم داد. به نظرم جنگ هنوز تمام نشده و هر لحظه باید منتظر عهدشکنی و شبیخون ناجوانمردانه آنها باشیم.
به گزارش کارکادو به نقل از خبرگزاری مشرق
، بعد از حمله جنایت کارانه اسرائیل و البته آمریکا به کشورمان ایران، اقشار مختلف جامعه نسبت به این هجوم واکنش های متفاوتی از خود نشان دادند. هنرمندان رشته های مختلف هم از این قاعده مستثنی نبودند. در این بین بعضی از همان شروع موضع خویش را نسبت به این واقعه تلخ مشخص کردند و کنار نظام و مردم ایستادند. برخی دیگر سکوت اختیار کردند و تعدادی هم تحت الشعاع رسانه های معاند و فضای مجازی به انتشار مطالبی کذب و ضد کشور پرداختند.
اولین سوالی که در این رابطه مطرح می شود اینست که در چنین شرایطی جایگاه هنرمند کجاست؟ هنرمند تا کجا باید نقش هنرمندانه اش را ایفا کند و از چه جایی به بعد نقش فعالی مدنی و اجتماعی دارد؟
حامد حنیفی نوازنده، آهنگساز و مدرس موسیقی که در تمام این سال ها با خوانندگان داخل و خارج از کشور همکاری کرده، نسبت به بعضی از همکاران خود موضع واضح تری دارد. او طی گفتگو با ایلنا ضمن توضیح در رابطه با نقش موسیقی در شرایط بحرانی از جایگاه هنرمندان در شرایط جنگی گفت.
سوال اینست که نقش هنر در شرایط بحران چیست؟ بویژه موسیقی. آیا میتوان (با وجود انبوه و تعدد رسانه ها در دنیای امروز) به واسطه هنر و تولید آثار موسیقایی به آگاه سازی و تلطیف بحران پرداخت؟ و این که هنرمند چه زمانی باید از حیطه هنر بیرون بیاید و بعنوان یک فعال مدنی و اجتماعی ایفای نقش کند؟
در مورد سوال شما من معتقدم هنر در تمام شرایط زندگی حتی جنگ موثر است. خودم اتفاقا در اوج روزهای موشک باران به مخاطبینم موسیقی بیکلام پیشنهاد می کردم که مثل مُسکن عمل می کرد و برای حفظ آرامش بهترین دارو است. اتفاقا در آلبوم بیکلام دومم (دومین آلبوم از سه گانه بیکلامی که طی سالهای قبل منتشر کردم)، قطعه ای هست با نام «انسان و جنگ» که دقیقاً انگار موسیقی متنی برای وضعیت امروز جامعه است. به خاطر دارم زمانیکه خودم بچه بودم، در زمان موشک باران عراق، آهنگ زیبای بی کلامی را با ضبط کاست زرد رنگ تک باندی که داشتیم، می شنیدم و هنوز طعم آن آرامش در خاطرم مانده است. پس معتقدم هنر موسیقی در شرایط بحرانی، مثل دارو التیام بخش هست؛ اما شخصا در تمام روزها و شبهای آن ۱۲ روز تلخ و البته تا همین امروز، هر روز مشغول اطلاع رسانی روی صفحه ام هستم و اگر کسی از قبل مرا نشناسد، تصور می کند یک رسانه یا یک خبرنگار را فالو کرده است! چون معتقدم وقتی به خاک کشور تعرض می شود، دیگر «هنر» و «صنعت» و «علم و دانش» و هیچ چیز دیگر بالاتر و با ارزش تر از خاک وطن و دفاع از آن وجود ندارد؛ ازاین رو تا جایی که امکان دارد برای روشن شدن ذهن مخاطب و دادن اطلاعات واقعی به او تلاش می کنم. انشالله روزهای بازگشت به دنیای هنر، باشد برای دوران پس از جنگ!
شبکه اینترنشنال چون جواب داد، نه تنها ادامه پیدا کرد! بلکه تعداد دفاترش هم در لندن و هم در آمریکاه افزایش یافت! پس تا اینجا حتمی شد که یک کشوری باید این خرج هنگفت را بدهد و بطور قطع باید از این کار، هدفی داشته باشد. وقتی شبکه ای با این حجم برنامه به صورت شبانه روزی درحال بد گفتن از ایران است، چه کسی سود می برد؟ قاعدتا دشمنان ما!
چه عواملی سبب شده به این سمت و سو بروید. در صورتیکه بعضی از هنرمندان و هم نسلان شما سکوت اختیار کرده اند!
من پیشتر، روی صفحه ام فقط به معرفی محصولات هنری خودم مشغول بودم. اغلب مواقع، پُست های روزانه ام با قطعاتی مرتبط بود که ساخته یا مشغول تولیدشان بودم. اما وقتی به ایران حمله شد، کلا دیگر هیچ پستی در مورد موسیقی منتشر نکردم و اتفاقا با تمام وجود به مبحث یورش نظامی به ایران پرداختم. من کلا بدون تعارف هستم؛ چه در کار و زندگی هنری و چه زندگی شخصی! و چه در مواجهه با مسایل واقعی اجتماعی. از نظر من هیچ چیز (تاکید می کنم هیچ چیز)، مهم تر از حفظ تمامیت کشور نیست و وقتی یک گرگ وحشی به ما حمله کرده، ساکت ماندن و تماشا کردن نهایت بی وجودی است. اصلا نمی توانم با کسانیکه در این اوضاعِ کشور، منفعل هستند و بدون هیچ واکنشی شاهد اتفاقات هستند هم ذات پنداری کنم! ضمناً از آن معدود نفراتی که از این یورش شوم، خوشحال شدند تا عمر دارم، بیزارم. محال است بتوانم این شادی را حتی اگر ناشی از حماقت بوده باشد، ببخشم. پس هر کس (اعم از هنرمند و پزشک و مهندس و …)، از هر قشر؛ اگر در مورد تجاوز به خاک کشورش سکوت اختیار می کند از نظر من هم وطن نیست. شاید ساکن این خاک باشد، ولی دلسوزش نیست و اینجاست که مرزها مشخص می شوند.
شما سال ها با خوانندگان اصطلاحا آنطرف آبی و لس انجلسی همکاریهای جدی داشته اید اما با اینحال طی حملات دوازده روزه اسرائیل این هجوم را محکوم کردید و به آمریکا هم تاختید. نگران قطع همکاری با برخی هنرمندان خارج از کشور نیستید؟ بهرحال شما جزو هنرمندان بین المللی ما محسوب می شوید.
اتفاقا از مدتی قبل برای گرفتن یک مدرک معتبر بین المللی در تلاش هستم. امیدوارم این هدف محقق شود و به این واسطه سبب اعتلای نام ایران و ایرانی شوم؛ شاید این دفعه با تولیداتی فرا مرزی. همیشه گفته ام شغل من ساخت موسیقی است و آهنگسازم. به خواننده آن طرف آبی و این طرف آبی هم اعتقادی ندارم! من حتی با یک خواننده تاجیک که فارسی می خواند نیز، همکاری کرده ام. پس مبحث همکاری من با خواننده های مثلاً لس آنجلسی و یا داخلی، هیچ ارتباطی به مواضع شخصی من در مورد کشورم نداشته و ندارد. اتفاقا خودم پیش دستی کردم و هر کسی در استوری یا پست عکسی از شاهزاده خودفروخته پهلوی را نشر داد، آنفالو کردم! تمام خواننده های معروفی که با آنها کار کرده بودم و اتفاقا روابط صمیمانه ای در رابطه به کار موزیک داشتیم را در اینستاگرام رها کردم! دلیل هم دارم؛ وقتی شما نیم قرن است بیرون از یک کشور هستید و آنجا، زندگی ساخته اید، در چنین مواقعی حواستان به جایگاه تان نیست (شما ایران زندگی نمی کنید) و از میلیونها نفر که برای هنر شما، مخاطب صفحات تان هستند، سو استفاده می کنید. شما در چنین حالتی، کسی را تبلیغ می کنید که من معتقدم بی شخصیتی و سرسپردگی و بی شرفی از صفات بارزش است و در میانه موشک باران کشور، در کنار دشمن یهودی ایستاده است. در چنین حالتی شما دیگر هنرمند نیستید و رسما درحال انجام کارهای سیاسی هستید. شما کسی را حمایت می کنید که برای اهدافی چون تجزیه ایران به اربابانش قول داده است. اینجاست که چنین فردی که منافع و نظر شخصی خویش را بر منافع بلند مدت یک تمدن بزرگ و خیر جمعی نود میلیون نفر ارجح می بینید، با تبلیغ فردی بی عرضه (که حتی تا به امروز یک شغل هم نداشته) مخاطبانش را به اشتباه می اندازد. اینجاست که معتقدم راه ما جداست! البته که درک می کنم که هنرمندان غربت نشین دوست دارند به ایران برگردند و انصافا حق هم دارند.
پیام تان به هنرمندان موافق دشمن یا آنهائی که سکوت کرده اند، چیست؟
به آنها می گویم، هنر و کاربه جای خود، اما اگر از کسی که با نتانیاهو هم پیمان شده حمایت می کنید، دیگر دوست من نیستید و باید بدانید پایان فصل مشترک ما از طریق رسیده است. اتفاقا چند نفر در آستانه انتشار، کار را به خاطر واکنش های تند من به خاندان منحوس پهلوی متوقف کردند! البته کسی که صدمه می بیند، من نیستم، این آنها هستند که یک کار پرارزش از کارنامه شان کم می شود. من آن اثر را به همکار دیگری می دهنم و بالاخره اثر تولید می شود. من به این مسیر ایمان دارم و مطمئنم رفتار و واکنش هایم صحیح و شرافتمندانه هست و تصمیم ندارم رفتارم را تغییر بدم! خاطرات شیرین همکاری برای من کافی است، برای دوستی های عمیق نقاط مشترک فکری و عقیدتی هم لازم است! که مشخص شد ما که داخل کشور هستیم با آن هنرمندان که خارج نشین هستند «از لحاظ خیراندیشی برای ایران» خیلی دور از هم فکر می کنیم! اینروزها مهم ترین مبحث «ایران» است.
یک هنرمند چقدر باید از رسانه و اهمیت عرضه اخبار درست آگاه باشد؟ و شما طی روزهای جنگ دوازده روزه، چقدر رسانه ها را در انعکاس اخبار درست، منصف یا زوایه دار دیدید؟
خیلی ساده است؛ اساسا رسانه فقط اطلاعاتی را نشر می دهد که فرد تاسیس کننده از او می خواهد. ممکن نیست از کانال و رسانه و سایتی که هدفی جز ذلیل دیدن ایران ندارد، اخباری صحیح بشنوید. طبیعتا اخبار، همه آلوده به سمِ دروغ هستند و متاسفانه مخاطبی که مطالعه تاریخی ندارد و حوصله بررسی بیشتر اخبار را هم ندارد به سادگی گول چنین رسانه هایی را می خورد و به همین انفعالی که اوایل عرایضم گفتم، می رسد! اصلا هنرمندی که ماهیت رسانه ها را نفهمد، نمی تواند در هیچ کدام از شاخه های هنری، تالیفاتی پرارزش داشته باشد. شناخت رسانه برای هنرمند امروزی از واجبات است و من همیشه با نگاهی بی طرفانه اخباری که برایم مهم باشد را از همه مجاری ممکن بررسی می کنم؛ تا به حقیقت واقعی برسم. اتفاقا همیشه به همراهانم در صفحات مجازی پیشنهاد می کنم اخبار را از دو طرف دنبال کنند و خودشان با عقل و درایت برداشت و نتیجه گیری نمایند!
از این رسانه های جهت دار مثال بزنید.
مثلا رسانه یوتیوب تمام اخبار برخورد موشکهای ایران به خاک متجاوز رو سانسور می کرد! یا اینستاگرام خیلی استوری ها (از جمله استوری من در مورد شهادت قاسم سلیمانی را) حذف کرد! پس حالا دیگر همه چیز مشخص است؛ این که تصور نماییم رسانه های غربی دموکراسی محور هستند یک سراب خنده دار است. من بعنوان کسی که ۳۰ سال است (از دوران روزنامه تا ابداع پلتفرمی چون اینستاگرام) هر روز اخبار ایران و جهان را دنبال می کنم، با قاطعیت می گویم رسانه های غربی دروغگو و فریب کار هستند.
طی روزهای جنگ همواره روی نسل کشی و کودک کشی اسرائیل تأکید کرده اید. برخی هنوز امکان دارد گمان کنند نتانیاهو با شهروندان عادی کاری ندارد! برای چنین اشخاصی چه پیام یا پیشنهادی دارید؟
وقتی می بینم یک پیرمرد دچار جنون اختیار دارد که با یک فرمان و اشاره آن هم نه در نبرد تن به تن (با هواپیما و پرتاب موشک و بمب) بیشتر از پنجاه هزار نفر زن و بچه و پیر و جوان را به مرگ بکشاند، محال است ساکت بمانم. جنایتی که در غزه صورت گرفت و ادامه دارد تا ابد لکه ننگی روی پیشانی کشورهای غربی خواهد بود. اتفاقا منفعل بودن اعراب هم دست کمی از آن جنگ افروزی غربی ها ندارد. غرب و عرب خاموش هر دو به یک میزان در این نسل کشی گناهکارند. تصویر شوکه کننده و ویران شده غزه از دلخراش ترین تصاویر تاریخ بشری است؛ چیزی در حد بمب اتم هیروشیما! بدون تردید نتانیاهو خودِ خود شیطان هست و حتی از هیتلر برای بشر خطرناکتر است! این نظر من است؛ حالا دیگران مختار هستند در استوری های شان جای اعتراض به کشتار کودکان در غزه و لبنان و سوریه به آتشسوزی لس انجلس آمریکا بپردازند، یا نگران منقرض شدن پانداها باشند!
طی چند هفته گذشته بارها به شبکه هایی چون «اینترنشنال» و «بی بی سی» تاخته اید! اصولا رسانه معاند از نظر شما به چه معناست؟
ممنون از این سوال به جا. اگر کسی بخواهد متوجه مبحث شود؛ همین چند خط جواب من؛ که در ادامه عرض می کنم، قانعش خواهد کرد، اما اگر خودش را به خواب زده باشد، هیچ کس نمی تواند بیدارش کند! ببینید راه اندازی و اداره یک شبکه در بیرون کشور، کلی مخارج میلیون دلاری دارد؛ مثلاً هزینه ساخت استودیوهای مجهز، شارژ سالانه فضای ماهواره ای در چند سَت جهانی، خرید تجهیزات بسیار گران قیمتِ تصویربرداری و صدابرداری و تدوین، هزینه تجهیزات پرتابل و مخارج سفرها و اقامت گزارشگرهای پر تعداد، لباس و دکور و گریم و مخارج یومیه!
حقوق ماهانه به پوند و یورو و دلار، صدها کارمند جلو و پشت دوربین! اینها همه هزینه دارد. تبلیغات هم که ندارند تا به این واسطه درآمدزایی کنند. پس خرج این شبکه که ماهانه میلیون ها دلار است از کجا تأمین می شود؟! یک لحظه مطالعه این مصاحبه را رها کنید و به این فکر کنید! خب معلوم است دیگر! حتماً باید بودجه های بزرگ دولتی در پس چنین جریانی وجود داشته باشد، که بتواند این همه سال دوام بیاورد و روی آنتن باشد. اگر یادتان باشد، خود شبکه «من و تو» به خاطر قطع شدن بودجه، حتی ۱ ماه نتوانست دوام بیاورد و در نهایت کلأ جمع شد! چون دیدند در دراز مدت به نتیجه ای که می خواستند نرسیدند. شبکه صدای آمریکا هم هم همچنین بود، که بسته شد، اصطلاحا چون جواب نداد. البته صدای آمریکا دقیقاً همزمان با جنگ ۱۲ روزه آغاز به کار کرد!
اما شبکه اینترنشنال چون جواب داد، نه تنها ادامه پیدا کرد! بلکه تعداد دفاترش هم در لندن و هم در آمریکاه افزایش یافت! پس تا اینجا حتمی شد که یک کشوری باید این خرج هنگفت را بدهد و بطور قطع باید از این کار، هدفی داشته باشد. وقتی شبکه ای با این حجم برنامه به صورت شبانه روزی درحال بد گفتن از ایران است، چه کسی سود می برد؟ قاعدتا دشمنان ما!
خب چطور؟ عرض می کنم؛ چنین رویه ای وجود دارد و مدام می گویند، ایران بدبخت شده است! در ایران اعتراضات بالا گرفته! جنگلها سوخته اند! دریاچه ها خشک شده اند، مدیران دزدیدند و بردند! معترضان زندانی و اعدام شدند و هزاران اخبار این چنینی. در چنین فضایی، اشخاصی که پای چنین شبکه هایی می نشینند، می گویند ایران ویرانه است دیگر! مردم داخل کشور هم بدبخت و گرسنه و زندانی هستند و دقیقاً هم از لفظ «گروگان» استفاده می نمایند. حالا این وسط تا اسرائیل حمله می کند، تازه ذات خبیث رسانه اینترنشنال عیان می شود. پخش اخبار دروغ، وهم انگیز و براندازانه آغاز می شود، کم کم می گوید مردم به خیابان ها بروید! قیام کنید! آتش بزنید، غارت کنید!
شاهزاده پهلوی (که او را چاهزاده می نامم) دارد، می آید و به شکوه قبل بازخواهد گشت! شما تصور کنید این سیرک مسخره (اینترنشنال) بیشتر از ۱۰ میلیون فالوور هم دارد! از طرفی برای مردم جالب است که بامداد تا شب اخبار لحظه ای بشنوند! این را هم بگویم که این نقص و ایراد از ماست که شبکه ای به این شکل بیست و چهارساعته و فعال نداریم! در چنین شرایطی در نهایت همه آن تلاشهای سیاه بالاخره بر اوضاع تأثیر مخرب می گذارند. ما که نمی توانیم خودمان را گول بزنیم. همین هم اکنون خیلی ها رسانه اول شان همین شبکه دروغ پرداز است.
با توجه به نگاه منتقدانه تان به شبکه های برون مرزی معاند؛ در رابطه با سیاستهای صدا و سیما چه نظری دارید؟
به نظرم نباید تقصیر صدا و سیما را هم نادیده بگیریم. متاسفانه صدا و سیما در این راه، با بودجه های نجومی که داشت، طیفی خاص را مورد توجه قرار داد؛ تا آنجایی که همه مخاطبان از این رسانه زده شدند. بارها گفته ام تنها شبکه تلویزیونی که بیننده دارد شبکه شش یا همان شبکه خبر است. بقیه شبکه ها در کما به سر می برند. باید شجاع باشیم و اگر دلسوز هستیم، باید اشکالات موجود را بیان نماییم تا رفع شوند. بنده از مردم باشعور دعوت می کنم شبکه اینترنشنال را خاموش کنند و حتی آنرا در صفحات مجازی آنفالو نمایند.
شخصا با استوری ها و پست هایی که می گذارم بارها ثابت کرده ام که این رسانه جز دروغ و نیرنگ و خباثت چیزی در خورجین ندارد. البته در این مدت دیده ام که بسیاری از فعالان هنری و رسانه ای همین پیام را برای مخاطبان شان، مخابره می کنند و از ذات پلید شبکه اینترنشنال می گویند. این وظیفه همه هنرمندان هست که هم صدا این شبکه های معاند را تحریم کنند تا مردمی که دانش شناخت رسانه کمتری دارند، به پیشنهاد هنرمند محبوبشان لبیک بگویند و بساط این شبکه هم به زباله دان تاریخ ریخته شود و صورت مجریان و مدیران این رسانه دوزخی لجن مال شود. در مورد تلویزیون بی بی سی هم تحلیل دیگری دارم که در حوصله این بحث نیست. یادم می آید که روزی می گفتند اخبار روزنامه اطلاعات بیات است، حال و احوال امروز بی بی سی هم همین است؛ میانه رو و بی خاصیت. شبکه بی بی سی سالهاست تاثیرش روی مردم جهان را از دست داده است. به نظرم بهتر است این شبکه به ساخت مستندهای حیات وحش بپردازد چون فقط در این بخش موفق است.
تبلیغات در دنیای امروز حرف اول را می زند. نظرتان در رابطه با تبلیغ خاندان پهلوی توسط غربی ها چیست؟
امان از این پهلوی های منحوس! راستش یک هایلایت ویژه در صفحه ام برای آگاهی رسانی در مورد این سه پهلوی (رضا شاه، محمدرضا شاه و شاهزاده) ساخته ام که به این واسطه، حدودا هر روز برگی از تاریخ کثیف آن دوران را تشریح می کنم. خیلی ها می گویند تو موسیقیدانی و تو را چه به سیاست و تاریخ! یادم هست در دوران دبیرستان به کلاس های تندخوانی می رفتم. از شانسم نصف دوران سربازی ام را دژبان فرمانده پادگان شدم و به کتابخانه بزرگ نیروی زمینی ارتش دسترسی نامحدود داشتم! تازه آنجا بود که علاقه ام به تاریخ را کشف کردم و متوجه شدم چقدر آنرا دوست دارم و تا چه حد برایم مهم می باشد. حدودا هر سه روز یک کتاب را تمام می کردم و به سراغ اثر بعدی می رفتم. از مذاهب ملل خواندم تا دوران قبل از تمدن و جنگهای جهانی و سیاست و تاریخ استعمار و دنیای باستانی چین و شرق آسیا و تاریخ استقلال کشورها؛ و البته تاریخ پر فراز و نشیب ایران عزیزمان. از همان سال ها تا به امروز همچنان مشغول مطالعه تاریخ هستم. در سال های اخیر هم که پدیده شیرین کتاب صوتی اختراع شده، در تمام زمان های خالیٍ روز، چه در ترافیک و چه درحال انجام کارهای یومیه مشغول گوش دادن هستم.
این موارد را می گویم تا مردم تصور نکنند آن چه راجع به تاریخ معاصر و اتفاقات جهان می نویسم، سرچ و کپی هستند. تک تک جملات را بارها بررسی می کنم و به دقیق و درست بودن چیزی که می نویسم اعتقاد دارم، البته که تاریخ را نمی شود با دید پَس نگر قضاوت کرد، اما به هر حال تاریخ چیزی است که اتفاق افتاده و می تواند برای مان درس عبرت باشد. عرض می کردم که در مورد دوران پهلوی چند سال پژوهش کردم، خواندم و از خیلی از اشخاصی که آن دوران را دیده بودند، نظرخواهی کردم. حتی با پیرمردهایی که دوران رضا شاه را به خوبی یادشان بود و وقایع را تشریح می کردند، به صحبت پرداختم، حال هم مشغول تدوین کتابی بسیار سبک و کم حجم و فشرده و خلاصه برای نسل جدید هستم (نسلی که حوصله مطالعه ندارد)، اما ضروری است لااقل کلیات را حتماً بداند.
ضمن این که شبکه هایی که طی گفتگو در موردشان صحبت کردیم هم در پانزده سال گذشته عامدانه تلاش در باشکوه نشان دادن دوران پهلوی داشته و تا حدودی هم موفق بوده اند؛ در صورتیکه تحقیقات من چیزی برعکس آنرا نشان میدهد. تا به امروز اطلاعات و تحقیقاتم را علنی نکرده بودم، اما جنایت اخلاقی نوه رضاخان که با نتایاناهو همدست شده و کنار اسرائیل ایستاده تا ایران را ویران کند، من را وادار کرد برای مردم، بویژه دهه هفتادی ها و هشتادی ها پرده هایی از تاریخ را به شکل مختصر رونمایی کنم؛ تا به این واسطه گول تبلیغات خاندان پهلوی و شبکه های پشتیبانش را نخورند. اتفاقا سلسله متون کوتاهی را هم با پژوهش و نگارش خودم، در دست تهیه دارم که به دوران تولد تا به قدرت رسیدن رضا شاه (و در ادامه دوران پهلوی اول و دوم) می پردازد. امیدوارم این اثر بسیار روشنگر و بحث برانگیز باشد.
طی این مدت تا چه حد مورد انتقاد و هجوم هنرمندان و مخاطبان داخلی و خارجی قرار گرفته اید.
با بدترین ناسزاها، عجیب ترین تهمت ها، زشترین تعابیر هر روز مورد لطف دوستان نا آگاه قرار می گیرم و دایرکتم مملو از این جنس پیام های محبت آمیز است! ولی به پشتوانه تمام آن خوبانی که مرا دنبال می کنند سر سوزنی از مسیری که پیش گرفته ام عقب نخواهم نشست و به اطلاع رسانی ادامه خواهم داد. به نظرم جنگ هنوز تمام نشده و هر لحظه باید منتظر عهدشکنی و شبیخون ناجوانمردانه آنها باشیم. اگر ما پیروز شدیم که به استودیوی کوچکم برمی گردم و به تولید موسیقی می پردازم. اگر هم قسمت شد انشالله حتماً باردیگر لباس خدمت به تن می کنم و آماده نبرد زمینی می شوم تا برای کشورم شهید نه (سعادت داشتن این لقب را ندارم) پس کُشته می شوم تا جلوی تجاوز به مام میهن رو بگیرم.
با وجود همه برچسب هایی که جدیدا می خورم! و به حکومتی بودن و ساندیسی و ارزشی و خودفروخته و این القاب متهم می شوم، اما خدا شاهد است که از کسی سر سوزنی توقع درک یا تشویق ندارم. همه اطرافیان من می دانند که تا امروز از صدا و سیما، دولت و هیچ ارگان دولتی ریالی نگرفته ام. نه اصلا رانتی داشته ام و نه مسیر شغلی ام (به دلیل همکاری همزمان با خوانندگان داخلی وخارجی) مورد پسند سیستم بوده است. در هیچ جشنواره ای حتی کاندیدا نشده ام و اتفاقا مصائبی از سرگذارندم که مابین من و نظام مثل راز باقی خواهد ماند؛ تا دشمن شاد نشویم.
با توجه به این که در همه مقاطع به صورت کم و بیش بله تولید محتوا مشغول هستید و باتوجه به بحران های اقتصادی و سیاسی و بین المللی، آینده هنر کشور را چطور می بینید؟ از کارهای هنری تان بگویید. آیا اثر یا آثاری را در دست تولید دارید؟
این روزها همه حواس ها معطوف به نتیجه این آاتش بس موقت است، خیلی زود است به آینده فکر نماییم. من دست به قلم ٫ در کنار نیروهای مسلح که دست به ماشه هستند، منتظر هستیم تا نتیجه این جنگ بین خیر و شرِ مطلق، مشخص شود. در ارتباط با تولید هم تلاشم اینست که سرودی (ترانه ای حماسی) در خور شهدا (که در جنگ دوازده روزه، تعدادشان بیشتر از هزار نفر بوده) بسازم. در این رابطه مشغول تبادل نظر هایی هستم. این در حالیست که اینروزها خیلی ها کوشش می کنند به هیچ سمتی اصطلاحا غش نکنند. اما من این طور نیستم و تصمیم ندارم در چهل و چهار سالگی تغییر روال بدهم. اینجا خاک من است. اینجا به دنیا آمده ام و با بد و خوبش ساخته ام و می سازم. تلاشم اینست در حد توان برای تعالی کشورم قدم بردارم.
اگر صلح برقرار شد، برای تحصیل علم و پیشبرد کار، دور دنیا هم بچرخم، انشالله برمی گردم و همینجا کنار همان مادری که با جنین داخل شکمش در بمب باران شهید شد، دفن می شوم. ترجیح می دهم، کنار راننده تاکسی ها و دست فروش های میدان تجریش که موشک اسرائیلی/آمریکایی شهیدشان کردند، دفن شوم. یا کنار دانشمندان نخبه که مهاجرت نکردند و با خانواده قتل عام شدند، به خاک سپرده شوم؛ یا کنار نظامی هایی که سلحشورانه برای دفاع از مردم پای پدافند ماندند و شهید شدند. ما کنار هم زندگی کردیم، کنار هم می جنگیم و کنار هم به خاک بوسه می زنیم و دفن می شویم! و تمام. این تنها برنامه من برای ادامه است. اوضاع عادی نیست، اما زندگی ادامه دارد، هنرمندان هم مثل سایر اقشار جامعه باید به کار برگردند و در آبادانی ایران کوشا باشند، من خودم شاگردانی دارم که اینروزها با عطشی بیشتر مشغول فراگیری هستند و یقین دارم نسل جدید با هوش بالاتر و خلق و خوئی رُک و بی تعارف، روزهای قشنگتری را برای ایران رقم خواهند زد به امید خدا و کوری چشم اسرائیل و اربابانش.
آیا ناگفته ای باقی مانده؟
حتما می دانید که دلنوشته هایی دارم، چند دلنوشته در مورد ایران عزیزمان اینروزها منتشر نموده ام که برخی را همین جا به مخاطبان تان عرضه می کنم؛ «از مقدونی و مغول و عثمانی و افغان و روس و عرب تا امروز تاب آورده ام/ امروز باردیگر از یورش دیو و دد بسیار زخم دیده ام/ بیا دردهایم را تیمار کن /دلخوش به مدد اغیار نباش/ خودت در آغوشم بکش و باردیگر آبادم کن../ من ایرانم! زخمی و عزادار اما سربلند». این شعر واقعاً اعتقاد قلبی من است و باید مجدد بگویم هر کس که از یورش بیگانگان به مام میهن بهر دلیلی خوشحال بوده، تا دنیا دنیاست از نظر من بی شرف نام دارد! اگر با فلان مبحث حکومتی مشکل داریم! یا عملکرد فلان مسئول مورد پسند ما نیست یا هر مورد دیگر؛ این موارد چه ربطی به مادر ما دارد که همان ایران است؟! مگر می شود از حمله به مادرمان خوشحال باشیم یا بی تفاوت باشیم. این همان مرزی است که من را از برخی دیگر که این گونه می اندیشند، جدا می کند. در انتها دلنوشته دیگرم را به مخاطبان و ایرانی ها تقدیم می کنم: وطن مثل مادر است/مظلوم، صبور، بی توقع/ اگر مادرتان درد کشید و بی تفاوت بودید اسمتان انسان نیست! ممنون از شما و با آرزوی سلامتی برای مخاطبین آگاه رسانه تان.
منبع: ایلنا
منبع: karkado.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب