مقتل شب هشتم شب حضرت علی اکبر (اولین شهید بنی هاشمی کربلا) به علاوه اسناد
به گزارش کارکادو، « علی بن الحسین بن علی بن ابی طالب »، در اوایل خلافت عثمان به دنیا آمد. مادرش« لیلی» دختر« ابی مرة بن عروة بن مسعود ثقفی » بود. او نخستین شهید بنی هاشمی در کربلا بود.
به گزارش کارکادو به نقل از خبرگزاری مشرق،
کنیه آن حضرت « ابوالحسن » و لقبش علی اکبر است. بنابر صحیح ترین اقوال در رابطه با سن آن حضرت، وی بزرگترین فرزند امام حسین ضد السلام است. برخی سن مبارک ایشان در هنگام شهادت را بیست و پنج سال نوشته اند. از بنی هاشم علی اکبر نخستین کسی است که در کربلا به شهادت رسیده است.
در توقفگاه قصر بنی مقاتل، امام حسین ضد السلام به جوانان خاندان خود دستور داد آب بردارند و سپس در آخر شب به کاروان دستور حرکت داد. امام همان طور که بر روی اسب بود، اندک خوابی او را فرا گرفت و بعد از اینکه بیدار شد، چند بار اظهار داشت: « انالله و انا الیه راجعون و الحمدلله رب العالمین »
فرزندش علی اکبر پیش آمد و اظهار داشت: « ای پدر، چرا حمد خدا به جا آوردی و « انا لله و انا الیه راجعون » گفتی؟ »فرمود: « پسرم. لحظه ای به خواب رفتم و در خواب، اسب سواری را دیدم که می اظهار داشت: « این گروه می روند و مرگ هم به سمت آنها می رود.»دانستم که او همان جان ماست که خبر مرگ ما را می دهد.»
علی اکبر اظهار داشت: « پدر جان! خداوند برای ما بدی پیش نیاورد. مگر ما بر حق نیستیم؟»
فرمود: « چرا، سوگند به آن خدایی که بازگشت بندگان به سمت اوست، ما بر حق هستیم.»
علی اکبر اظهار داشت: « پس باکی نداریم از اینکه بر حق بمیریم.»
امام حسین ضد السلام به او فرمود: « خدایت بهترین پاداشی که فرزند از پدر خود می برد به تو عنایت کند.»
مرگ اگر مرد است گو نزد من آی *** تا در آغوشش بگیرم تنگ تنگ
من از او عمری ستانم جاودان *** او زمن دلقی ستاند رنگ رنگ
علی اکبر در روز عاشورا بعد از آن که از پدرش اجازه مبارزه گرفت، به سپاه کوفه حمله کرد، و چنین رجز خواند: « من علی، پسر حسین فرزند علی هستم. به خدا سوگند که ما به رسول خدا از تمام کس نزدیک تریم. آن قدر با نیزه با شما بجنگم که نیزه ام خم شود. از پدرم حمایت می کنم و با شمشیر بر شما ضربتی فرود می آورم که زیبنده جوان هاشمی علوی است. پسر زیاد کجا و حکم کردن در رابطه با ما کجا.»
وی چندین بار بر سپاه دشمن تاخت و خیلی از سپاهیان کوفه را کشت. روایت شده است که آن بزرگوار هرچند تشنه بود، ۱۲۰ نفر را کشت. آن گاه نزد پدر آمد و در حالیکه زخم های زیادی برداشته بود، اظهار داشت: « ای پدر، عطش مرا کشت و سنگینی سلاح مرا به زحمت انداخت. آیا جرعه آبی هست که توان ادامه رزمیدن با دشمنان را پیدا کنم؟»
امام ضد السلام گریست و فرمود: «آه، پسرم! اندکی دیگر به مبارزه خود ادامه بده. دیری نمی گذرد که جد بزرگوارت، رسول خدا، را زیارت کنی، و او تو را از آبی سیراب کند که هیچگاه احساس تشنگی نکنی.»
برخی از مورخان نوشته اند امام ضد السلام به او فرمود: « پسرم! زبان خویش را نزدیک بیار!» و سپس زبان او را در دهان گرفت و مکید، آن گاه انگشتری خویش را به او داد و فرمود: « آنرا در دهان بگذار و به سمت دشمن بازگرد. امیدوارم که هنوز روز به پایان نرسیده، جدّت رسول خدا جامی به تو بنوشاند که هر گز تشنه نگردی.»
علی اکبر به میدان بازگشت و این رجز را خواند: « جنگ است که جوهر مردان را آشکار می سازد. درستی ادعاها بعد از جنگ ظاهر می شود. به خدای عرش سوگند، که از شما جدا نگردم مگر آن که تیغ های شما غلاف شود.»و همچنان رزمید تا آن که تعداد اشخاصی که به دست او به هلاکت رسیدند به ۲۰۰ نفر رسید.
پس از حملات پیاپی علی اکبر به سپاه دشمن و کشته شدن خیلی از آنان، دشمن از کثرت کشته شدگان به خروش آمده بود. لشگریان عمر بن سعد از کشتن علی بن الحسین پرهیز می کردند، ولی « مرة بن منقذ عبدی » که از دلاوری های وی به تنگ آمده بود، اظهار داشت: گناه همه عرب بر گردن من اگر این جوان بر من بگذرد و من داغ او را بر دل پدرش ننشانم!
پس علی اکبر به او رسید در حالیکه بر آن سپاه حمله ور بود. مرة بن منقذ راه را بر او گرفت و با نیزه ای او رااز اسب بر زمین انداخت، آن گروه در اطراف او جمع شدند و با شمشیر پاره اش کردند!
بعضی نقل کرده اند که مرة بن منقذ ابتدا با نیزه به پشت او زد و بعد با شمشیر ضربتی به فرق آن بزرگوار وارد کرد که فرق مبارکش شکافت و او دست به گردن اسب خود انداخت، ولی اسب که ظاهراً خون روی چشمانش را گرفته بود او را در بین سپاه دشمن برد و دشمن از هر طرف بر او تاخت و بدن مبارکش را پاره پاره کرد.
در این هنگام بود که فریاد زد: السلام علیک یا ابتاه! این جدم رسول خداست که مرا سیراب کرد و او امشب در انتظار توست. تو را سلام می رساند و می گوید: در آمدنت به نزد ما شتاب کن. و آن گاه فریاد زد و به شهادت رسید.
روز عاشورا بعد از شهادت علی اکبر، امام حسین ضد السلام بر بالین فرزندش آمد، صورت به صورتش نهاد و اظهار داشت: « خدا بکشد گروهی را که تو را کشتند، گستاخی را از حد گذراندند و حرمت رسول خدا را شکستند. بعد از تو خاک بر سر دنیا باد!» صدای گریه امام بلند شد، بگونه ای که کسی تا آن زمان نشنیده بود.
آن گاه سر علی را بر دامان گرفت و در حالیکه خون از دندان هایش پاک می کرد، بر صورتش بوسه زد و اظهار داشت: « فرزندم! تو از محنت دنیا آسوده شدی و به سمت رحمت جاودانه حق رهسپار گشتی. پدرت بعد از تو تنها مانده است، ولی بزودی به تو ملحق خواهد شد.»
در این هنگام زینب کبری سلام الله علیها با شتاب از خیمه بیرون آمد، در حالیکه فریاد می زد: « ای برادرم، و ای پسر برادرم!» و خویش را بر روی علی اکبر افکند.
امام حسین ضد السلام او را بلند کرد و به خیمه بازگرداند، و به جوانان دستور داد جسد علی را از میدان بیرون ببرند. آنان پیکر علی اکبر را در مقابل خیمه ای که در مقابل آن مبارزه می کردند بر زمین نهادند.
امام حسین ضد السلام محزون و دلشکسته به خیمه بازگشت. سکینه پیشش آمد و سراغ برادرش را گرفت. امام خبر شهادت او را به دخترش داد. سکینه در حالیکه فریاد می زد، خواست از خیمه بیرون برود. امام حسین ضد السلام اجازه نداد و فرمود: « ای سکینه! تقوای خدا پیشه کن و شکیبا باش!»
سکینه اظهار داشت: « ای پدر! کسی که برادرش را کشته اند چطور صبر کند؟!»
----------------------------
منابع:
قصه کربلا، ص ۳۳۲
مقتل الحسین خوارزمی، ج ۲، ص ۳۱
نفس المهموم، ص ۳۰۸
ابصار العین، ص ۲۱
لهوف، ص ۴۸
ذریعه النجاة، ص ۱۲۸
ارشاد مفید، ج ۲، ص ۱۰۷
الدمعه الساکبه، ج ۴، ص ۳۳۲
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب