رضا امیرخانی، نویسنده و فعال فرهنگی در رابطه با یادداشت انتقادی اش در مورد اتفاقات سال قبل اظهار داشت: برخی مطالب را در امواج اجتماعی نوشتم و امکان دارد اشتباهاتی هم داشته باشد اما معتقدم علیرغم این اشتباهات، باز هم، وظیفه هر نویسنده و هر کسی که کار فکری می کند، بیان حقیقت مکتوم و آن چه دیگران نمی گویند، است و آن مطالب را هم که در بحران های اجتماعی نوشتم علیرغم مخالفت ها و ریزش مخاطب، دوست دارم. امیرخانی که به مشهد سفر کرده بود در رابطه با اهمیت پاتوق های فرهنگی شهر مشهد در رشد نویسندگان و شاعران جوان با بیان خاطره دوره نوجوانی خود اظهار داشت: از مدرسه فرار می کردم تا به حیاط حوزه هنری برای جلسات شعر بیایم؛ آن حیاط و آن مکان جایگاهی برای رشد فرهنگی نسل ما بود. این نویسنده افزود: پاتوق یا کافه کتاب ها مثل همین کافه کتاب آفتاب، فضای بین الاذهانی دارد که غلبه فضای فرهنگی و هنری اش بر روی سبک زندگی آدم ها تأثیر می گذارد. امیرخانی در رابطه با نویسندگی سفارش ای به نویسندگان جوان داشت و اظهار داشت: نویسندگی با ذوق و خلاقیت مرتبط می باشد، اما نویسنده کسی نیست که قصه خوب بنویسد، بلکه او باید در صنعت نشر زندگی کند و زیست بوم نشر را به خوبی بشناسد. وی افزود: هیچوقت نمی توانی بگویی یک رمان نویس خوب هست که در کشوی میزش ۳ اثر دارد؛ آن آثار باید منتشر شوند تا بعنوان نویسنده شناخته شود و این ورود حرفه ای به صنعت نشر، قسمت تلخ و پردردسر ماجراست و به قدرت ادبی او ربطی ندارد. نویسنده رمان های «من او» و «قیدار» در رابطه با آخرین اثر در دست نگارش خود، اظهار داشت: رمان جدیدم را با عنایت به اهمیت ارتباط با نسل جدید کشور و با مبحث ادبیات توسعه می نویسم تا شاید پاسخگوی بخشی از سئوالات این نسل باشد. او در رابطه با نگرانی اش نسبت به کشور اظهار داشت: نگرانم که نمی توانیم در رابطه با آینده مشترک صحبت نماییم، خصوصا با نسل های بعدی نمی توانیم صحبت نماییم و من احساس خطر می کنم و معتقدم کشور به تغییر نسل نیاز دارد. وی آفت نویسندگان و شاعران را خودبسندگی نسبت به آثارشان بخاطر تشویق و قدردانی از سوی دایره همیشگی مخاطبان دانست و تصریح کرد: این که ۲ درصد از جامعه و هم نسلان خودم، من را تحسین کنند، این نباید در من حس کافی بودن ایجاد نماید و از ابداع و عرضه کارهای نو، متناسب با نسل نو، غافل شوم. نویسنده سفرنامه «نیم دانیگ، پیونگ دانگ» همینطور نویسندگی را کاری سخت و گاهی برای گذران اقتصاد زندگی ناکافی دانست و اظهار داشت: امکان دارد، یک نویسنده راننده اسنپ هم باشد یا مشغول کار دیگری هم بشود، اما زمانی میتوان گفت شغل یک نفر نویسندگی است که حداقل روزانه ۴ ساعت وقت برای نوشتن بگذارد. البته صبوری یک نویسنده جوان در رقابت دنیای نشر تا وقتی که کارش دیده شود، یکی از مهم ترین موضوعات است. امیرخانی تصریح کرد: یک نویسنده جوان باید بداند در بازار کتابی که خراب است و وضعیت کاغذ مساعد نیست و تعداد عناوین نشر هم درحال زیاد شدن است، چگونه کار کند. وی ادامه داد: صنعت نشر یک صنعت ستاره ساز است و مانند فوتبال، هزاران فوتبالیست در باشگاه ها درحال بازی هستند، اما متوسطند و هیچ گاه شهرت پیدا نمی کنند و فقط ستاره های فوتبال به تیم ملی می روند و دیده می شوند، در صنعت نشر هم مانند ورزش فوتبال است، باید در ۲۰ عنوان اول باشید تا دیده شوید. کافه های عمومی فضای مناسبی برای فرهنگ دوستان نیست محمدکاظم کاظمی، شاعر و نویسنده افغانستانی هم در این حوزه، اظهار نمود: فضاهای فرهنگی که در مشهد وجود دارند، حوزه هنری، کانون پرورشی کودکان و نوجوانان و فضای کافه کتاب مکان خوبی برای نقد کتاب، رونمایی و معرفی کتاب و برگزاری محافل ادبی هستند. وی خاطرنشان کرد: در گذشته انتشارات امام پاتوق فرهنگی مان بود و بعد هم پردیس کتاب مشهد راه اندازی گردید، این دو مکان کتابفروشی ساده نبودند و نیستند، بلکه آنجا، این امکان فراهم است تا فرهنگ، فضیلت و آدم های فضیلتمند را دید. کاظمی تصریح کرد: این کتابفروشی ها از مکان فراتر هستند و فرهنگ شهر در آنها تقویت می شود، کافه های دیگر فضای مناسبی برای گعده های اهالی فرهنگ نیست و وجود چنین فضاهایی بطور قطع یک لزوم فرهنگی است. او با ابراز خرسندی از طریق اندازی مجدد کافه کتاب آفتاب، اظهار داشت: قرارهای دوستانه برای همصحبتی، قرارهای ادبی برای بازخوانی اشعار، رونمایی از کتاب ها و مجموعه شعرها، ملاقات با هموطنان افغانستانی تازه از وطن برگشته و گفتگو در رابطه با مسائل فرهنگی، بخشی از کارکرد کافه کتاب آفتاب در سال های گذشته برایمان بوده است. وی افزود: کافه کتاب آفتاب، فقط کافه یا کتاب فروشی نیست، بلکه پاتوق اهالی ادب، هنر و دانش است و می توانی دوستانی را آنجا بیابی که حالت را خوش و به آگاهی تو اضافه کنند. 5757
منبع: karkado.ir