تفاوت نگاه مهرجویی و پوراحمد برای ساخت میهمان مامان
به گزارش کارکادو، کارگاه «خلق ایده؛ ساخت فیلمنامه» با حضور علی اکبر قاضی نظام و جابر قاسمعلی به صورت جداگانه در موزه سینمای ایران برگزار گردید.
به گزارش کارکادو به نقل از خبر آنلاین، کارگاه «خلق ایده؛ ساخت فیلمنامه» با حضور علی اکبر قاضی نظام فیلمنامه نویس و استاد دانشگاه و جابر قاسمعلی فیلمنامه نویس به صورت جداگانه در موزه سینمای ایران برگزار گردید. در کارگاه اول که در سالن تمدن موزه سینما برگزار شد، علی اکبر قاضی نظام اظهار داشت: کتابی به اسم «بنویس تا اتفاق بیافتد» نوشته شده است که پیشنهاد می کنم آنرا بخوانید چونکه من معتقدم تا ننویسید هیچ اتفافی نمی افتد بعنوان مثال، اگر بگوییم خلق ایده، در همان لحظه باید بتوانیم در رابطه با آن بنویسیم و آغاز به خواندن نماییم و نقطه نظرات دیگران را بپرسیم تا متوجه شویم که آیا ایده مورد نظرمان برای ساخت فیلم سینمایی مناسب می باشد یا نیست. وی با اشاره به اینکه بهترین فیلمهای سینمایی دنیا اقتباسی بوده اند، اضافه کرد: شما که امروز در موزه سینما سر کلاس من حضور دارید در واقع همکار فیلمنامه نویس من هستید و رابطه استاد شاگردی بین ما وجود ندارد. باید تلاش نماییم زیاد بخوانیم و به این نقطه برسیم که خوانده هایمان اجازه می دهد وارد سینما شویم و یا می توانند از روی ایده ما برداشت کنند و فیلمنامه بنویسند. چرا کیومرث پوراحمد «مهمان مامان» را نساخت؟ قاضی نظام با اشاره به اینکه باید توجه داشته باشیم که نگاه ها و دیدگاه ها در رویارویی با قصه ها متفاوت می باشد، بیان نمود: امکان دارد قصه ای از دید من خوب نباشد اما از دید شما مناسب باشد و بتوانید آنرا تبدیل به فیلمنامه کنید. یادم می آید از زنده یاد کیومرث پوراحمد سوال کردند این همه «قصه های مجید» را کار کردی، فکر نکردی که شاید بتوانی «مهمان مامان» داریوش مهرجویی را بسازی؟ و پوراحمد در پاسخ گفته بود اتفاقا آنرا خواندم و فکر نمی کردم از آن فیلمنامه دربیاید اما وقتی مهرجویی آنرا ساخت متوجه شدم فیلمنامه محکمی از آن درآورده است. ازاین رو تفاوت نگاه در اینجا مشخص می شود که مهرجویی می تواند «مهمان مامان» را بسازد که فیلم قشنگ و جذابی است که به ذهن پوراحمد نرسیده بود اما کارهای دیگر هوشنگ مرادی کرمانی را توانست به بهترین شکل بسازد. این استاد دانشگاه تصریح کرد: با فیلمنامه نویسان دیگر دائم صحبت کنید تا تجربیاتشان را در اختیار شما قرار دهند. من هنوز هم اگر فرصت داشته باشم در کلاس فیلمنامه نویسان دیگر شرکت و از تجربیات آنها استفاده می کنم چونکه امکان دارد نکته جدیدی بگویند که برای من مفید باشد. یادم می آید در باشگاه فیلمنامه نویسان ماهی یکبار جلسه تشکیل می دادیم و فرید مصطفی که در دانشگاه استاد ما بود در آن جلسات حضور داشت. مصطفوی حرف قشنگی زد که من هیچ جا آنرا نشنیده بودم؛ می گفت مواردی که در کلاس های مختلف فیلمنامه نویسی می خوانید همه درست است اما نکته مهم اینست که آنها باید ملکه ذهن شود تا در فیلمنامه ها از آنها استفاده کنید که حرف بسیار درست و منطقی بود. وی بیان نمود: روزی استاد دانشگاهم احمد ضابطی جهرمی کلاس تدوین گذاشته بود و من در کلاس او حضور پیدا کردم در حالیکه در همان زمان با او داور فیلمنامه بودیم و زمانیکه من را دید گفت اینجا چه می کنی که در پاسخ به او گفتم آمده ام تا یاد بگیرم چونکه برایم مهم می باشد که بدانم از تدوین در فیلمنامه چه استفاده هایی می شود تا وقتی فیلمنامه می نویسم به تدوین هم دقت داشته باشم. نقطه آغاز هر فیلمی با فیلمنامه نویس است در کارگاه دوم که توسط جابر قاسمعلی برگزار شد، وی اظهار داشت: در سینما با حرفه های مختلفی مواجه هستیم که وقتی می خواهند کار کنند همیشه یک چیزی در اختیار دارند بعنوان مثال، تهیه کننده، فیلمنامه دارد که بر مبنای آن عوامل را انتخاب می کند، کارگردان برای شروع کار فیلمنامه دارد، بازیگرها برای نقش خود متنی دارند که بر مبنای آن نقش خویش را تحلیل می کنند و... تنها کسی که برای شروع هیچ چیزی ندارد فیلمنامه نویس است درحالی که نقطه آغاز هر فیلمی با فیلمنامه نویس است. فیلمنامه نویس از ایده شروع می کند و ایده هایی که فیلمنامه نویس برای شروع یک کار انتخاب می کند معمولاً از طریق های مختلفی استخراج می شوند وی اظهار داشت: یکی از طریق های یافتن ایده، تجربه های شخصی خود آدم است و در این میان خواب ها خیلی مهم هستند بنابراین پیشنهاد می کنم خواب هایتان را بنویسید. خیلی وقت ها از خواب های شما قصه های عجیبی درمی آید. اینگمار برگمان فیلم «ساعت گرگ و میش» را بر مبنای خوابی که دیده بود ساخت. قاسمعلی در قسمت دیگری از صحبت های خود ضمن اشاره به این که تیترها معمولاً عنوان ثابتی دارند، اظهار داشت: بعنوان مثال، اعتیاد یک تیتر است که در رابطه با آن فیلمهای زیادی ساخته شده است که هیچ ربطی هم به هم ندارند. تیتر «گوزن ها»ی مسعود کیمیایی اعتیاد است، «خون بازی» رخشان بنی اعتماد هم در رابطه با اعتیاد است اما قصه های آنها هیچ ربطی بهم ندارند. موضوع هایی مانند طلاق، ازدواج، تولد و... تیترهایی هستند که بر اساس آنها فیلمهای ایرانی و خارجی زیادی ساخته شده است که عموما هیچ ربطی به هم ندارند. باید توجه داشت وقتی چند نفر یک تیتر را دستمایه ساخت فیلم قرار می دهند بدین معنا نیست که همگی به یک نتیجه مشترک می رسند چونکه نتایج بر مبنای دیدگاه ها، شخصیت ها، سلایق، پیشینه و... متفاوت خواهد بود. فیلم «نیاز» برای یک عمر تاریخ سینمای ما کافی است وی با اشاره به اینکه کیانوش عیاری در اوایل دهه ۷۰ فیلمی به نام «آبادانی ها» را ساخته است، اظهار داشت: عیاری در رابطه با ایده اولیه ساخت این فیلم گفته بود یکی از دوستانش ماشین پیکانی داشت که با آن مسافرکشی می کرد و تنها وسیله گذران زندگی او بود، ماشین او را می دزدند که البته پس از مدتی پیدا می شود. عیاری می گفت به فکرش رسیده بود که اگر این آدم در ۴ ماهی که ماشین نداشت برای گذران زندگی ماشین دیگری را می دزدید چه اتفاقی می افتاد؟ این همان بحثی است که می گویم جایی که حقیقت تمام می شود، داستان آغاز می شود. قاسمعلی ضمن اشاره به حضور علی اکبر قاضی نظام که در کارگاه وی در موزه سینما حضور داشت، اظهار داشت: بارها گفته ام قاضی نظام یک فیلم به نام «نیاز» دارد که برای یک عمر تاریخ سینمای ما کافی است چونکه فیلم بسیار خوبی است. در این فیلم دعوا بین ۲ پسر است که می خواهند یک شغل را حفظ کنند و هر ۲ به آن شغل نیاز دارند. تبدیل غیر ممکن به ممکن در فیلم اینست که علی که به کار بسیار نیاز دارد مانند ریک در فیلم «کازابلانکا» عمل می کند وقتی زندگی رضا کارگر آذری را می بیند، متوجه می شود او به کار نیازمندتر است و خودش را کنار می کشد. شخصیت، ماجرا، حرکت سه مولفه ای هستند که در این فیلم به خوبی دیده می شود. جلسه دوم کارگاه جابر قاسمعلی روز دوشنبه ۲۵ اردیبهشت ساعت ۱۴ و علی اکبر قاضی نظام روز چهارشنبه ۲۷ اردیبهشت ساعت ۱۴ در موزه سینما برگزار می گردد. 57245
منبع: كاركادو
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب