طنز روزنامه ایران درباره ترانه علیدوستی
روزنامه دولتی ایران در مطلبی طنزگونه در باره ترانه علیدوستی با تیتر ˮچریکی با صورت نـــــــشسته! ˮنوشت: خانم ترانه علیدوستی مبارز کهنه کار ایرانی سرانجام پس از 38 سال مبارزه پنهانی وارد فاز علنی مبارزه شد.
او که سال ها در پوشش جنین، نوزاد، دانش آموز و بازیگر مشغول مبارزه با حکومت بود در حاشیه جشنواره فیلم کن صراحتاً و شجاعانه اعلام نمود از بامداد که از خواب بیدار می شود تا شب مشغول مبارزه با حکومت است. در این مطلب ابتدا نگاهی داریم به مهم ترین سوابق مبارزاتی این زن شجاع و در ادامه برنامه روزانه مبارزاتی او را مرور خواهیم کرد.
با لگد شروع شد!
نخستین مبارزه ترانه به آبان ماه سال 62 برمی گردد. مادرش برای گرفتن چهل و هفتمین مرحله کوپن در صف ایستاده بود و تنها سه نفر تا گرفتن کوپن و رفتن زیر بار منت جمهوری اسلامی مانده بود. اما خوشبختانه ترانه که هنوز معلوم نبود اسمش ترانه خواهد بود یا کبری یا حتی تراب و تیمور با لگدی جانانه مادر را از گرفتن کوپن حکومت منصرف کرد.
وَنگی به بلندای فریاد!
یک ماه بیشتر از عمرش نگذشته بود که خانواده قصد حضور در راهپیمایی 22 بهمن را داشتند. هرچه تقلا کرد به آنها بگوید کرامت انسانی تان را به یک ساندیس نفروشید موفق نشد. پس تا می توانست ونگ زد و با دل درد نمایی تا آخر راهپیمایی خانواده را مشغول آروغ گیری کرد.
حکومت با «ه» دو چشم!
سال چهارم دبستان سر زنگ املا، پیه هزینه دادن برای مبارزه را به تن خود مالید و حکومت را با ه دو چشم نوشت. معلم مزدورش یک نمره از او کاهش داد.
سه پنج تا شونزده تا!
سال اول راهنمایی یک ساعت تمام در مقابل معلم ریاضی مقاومت کرد و نپذیرفت سه پنج تا 15 تا می شود تا وقت کلاس و مزدور جمهوری اسلامی را تلف کند.
اتو ضد نظام!
همزمان با جنبش اتو، چروک ترین لباس هایش را اتو کرد تا حداکثر فشار را بر نیروگاه های جمهوری اسلامی تحمیل کند.
باعث الاختلاس!
با حضور در پروژه محمد امامی و گرفتن دستمزد میلیاردی تلاش کرد پول های وی را تمام کند. تا او با اختلاس باردیگر منابع اقتصادی جمهوری اسلامی را تضعیف کند.
صورتی خط دار!
با پوشیدن لباس صورتی خط دار در جشنواره فیلم کن ضربه مهلکی به اعتبار صنعت مد و پوشاک ایران در مجامع بین المللی زد که سال ها قابل جبران نیست. خارجی ها که نمی دانند او با فرم دوران مدرسه به کن رفته!
اما برنامه روزانه مبارزاتی خانم علیدوستی
ساعت6 صبح: قطع کردن اخطار گوشی جهت دهن کجی به ساعت رسمی کشور و خوابیدن تا 10.
ساعت 10 صبح: نَشُستن دست و صورت و نشَستَن سر میز صبحانه جهت مخالفت با سفارش های وزارت بهداشت.
ساعت 10: 10: خوردن ترکیب پنیر با عسل برای مبارزه با عرف تحمیلی ای که شهروندان را مجبور به خوردن صبحانه های کلیشه ای همچون کره مربا یا نون پنیر گردو با چای شیرین می کند.
ساعت 11: پوشیدن مانتوی جلو باز جهت تضعیف صنعت دکمه سازی کشور.
ساعت 11: 10: نبستن کمربند.
ساعت 11: 20: نبستن کمربند ماشین هم!
ساعت 11: 30: عبور از چراغ قرمز.
ساعت 12 تا 13: 30: دور دور کردن در خیابان و 32 بار پلی کردن «محض رضای دخترو خودشو تو گل میپلکونه» جهت پایین نشان دادن سلیقه شنیداری شهروندان.
ساعت 14: عوض کردن کانال همزمان با شروع اخبار.
ساعت 15: روشن کردن همزمان کولر و بخاری و باز گذاشتن همه شیرهای آب و روشن کردن چراغ ها.
16: تماس با پلیس 110 و فوت کردن.
ساعت 17: خوردن ماهی با دوغ جهت دهن کجی به آموزه های طب سنتی.
ساعت 18: تماس با اورژانس و فوت کردن.
ساعت 20: بوق زدن مقابل بیمارستان.
ساعت 21 تا 23: ادامه دور دور در خیابان ها و مبارزه موسیقایی با دو اثر فاخر «این شبی که میگم شب نیست» و «بوم بوم کنه قلبم.»
ساعت 24: خوردن نون خامه ای پس از مسواک.
ساعت 1 بامداد: نخوابیدن.
ساعت2 بامداد: همچنان نخوابیدن.
ساعت 3 بامداد: متأسفانه خوابش برد!
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب