در ارزیابی پخش بین المللی سینمای ایران
اظهارات صریح این 7 نفر، هیچ نقطه ای از جهان اینگونه نیست
كاركادو: محمد اطبایی اظهار داشت: حوزه پخش بین الملل سینما دچار به هم ریختگی عجیبی شده است؛ تولید در سینمای ما افزایش پیدا كرده و همه فیلمسازان مشتاق هستند كه آثارشان در عرصه های بین المللی به نمایش در بیاید و به فروش برسد ولی واقعیت این است كه در هیچ نقطه ای از جهان اینگونه نیست كه تمام تولیدات به خارج از كشور ارسال شوند.
به گزارش كاركادو به نقل از ایسنا، دیدار با فعالان عرضه و پخش بین المللی سینمای ایران، یكی از برنامه های عصر 22 آذرماه در بازار فیلم مستند یازدهمین دوره جشنواره بین المللی سینماحقیقت بود كه با حضور تعدادی از فعالان این حوزه و فیلمسازان برگزار گردید.
در این نشست كه در پردیس سینمایی «چارسو »برگزار شد، جمعی از فعالان عرضه و پخش بین المللی سینمای ایران همچون محمد اطبایی، مریم نقیبی، ستار چمنی گل، الهه نوبخت، علیرضا شاهرخی، محمد فهیمی و علی قاسمی حضور داشتند.
امیدواری برای تولید یك صنف
در ابتدای نشست محمد اطبایی پخش كننده بین المللی سینمای ایران درباره وضعیت فعالان حوزه پخش اظهار داشت: حدود 5 ماه است كه تشكلی را تحت عنوان "فعالان حوزه عرضه و پخش بین المللی سینمای ایران" تولید كردیم كه تحت مدیریت و حمایت خانه سینما چندین جلسه هم برگزار شده است و در نهایت امیدواریم بزودی به ایجاد یك صنف برسیم.
او ادامه داد: بحث اصلی ما این است كه بگوییم چنین تشكلی شكل گرفته تا بیشتر دیده شود چون این بخش جز بخش های مظلوم سینما است. این تشكل از حدود 10 نفر، شركت حقیقی و حقوقی در بخش خصوصی و مدیران امور بین المللی چند نهاد دولتی همچون بنیاد سینمایی فارابی، سازمان سینمایی سوره، كانون پرورش فكری كودكان و نوجوانان، صدا و سیما و مركز گسترش سینمای مستند و تجربی و انجمن سینمای جوانان تشكیل شده است.
حوزه پخش بین الملل دچار به هم ریختگی عجیبی شده است
این پخش كننده بین المللی سینمای ایران با اشاره به اتفاقات ناخوشایندی كه اخیرا در این حوزه افتاده است، اظهار نمود: بحث اصلی این است كه حوزه پخش بین الملل دچار به هم ریختگی عجیبی شده است. تولید در سینمای ما در گونه های مختلف افزایش پیدا كرده و فیلمسازان هم مشتاق هستند كه آثارشان در عرصه های بین المللی به نمایش در بیاید و به فروش برسد. ولی واقعیت این است كه در هیچ نقطه ای از جهان اینگونه نیست كه تمام تولیدات سینمایی یك كشور به خارج از كشور ارسال شود؛ ما حتی زمانی كه از تعبیر "سینمای ملی" یك كشور استفاده می كنیم با حداكثر 20 درصد از تولیدات آن را تعریف می كنیم و حتی بالیوود و هالیوود هم همینطور است اما همچنان این شوق و علاقه در ایرانی ها وجود دارد كه همه آثار سینمایی كه می سازند به جشنواره های جهانی ارسال شود. در كل، كشورهای دارای صنعت سینما هم به اندازه كافی عامل پخش بین المللی ندارند و كلا این وجه عنصری كم یاب است.
حضور در عرصه ی جهانی، راهكار و شیوه حرفه ای می طلبد
وی خطاب به فیلم سازان حاضر در نشست اظهار داشت: در چند ماه اخیر بلبشویی بوجود آمده است ازاین رو می خواهیم اطلاع رسانی كنیم كه شما فیلمسازان اگر می خواهید، فیلم تان در جشنواره های جهانی حضور داشته باشد حق شماست ولی این حضور، راهكار و شیوه حرفه ای می طلبد. در وهله اول یك فیلم باید پخش كننده بین المللی داشته باشد ازاین رو نمی تواند توسط كسانی كه فاقد تخصص هستند به جشنواره های جهانی ارسال شود. برای هر فیلمی باید طراحی داشت چون با عنایت به كیفیت و بازار و نوع فیلم استراتژی تعریف می گردد و اینگونه نیست كه با تبدیل كردن آن به یك لینك بتوانید تمام كارها را انجام دهید.
اعلام خطر نسبت به برخی جشنواره های مجازی
اطبایی همینطور اظهار داشت: تولید فضاهایی مثل جشنواره های مجازی كه برای هر فیلم حق ثبت نام دریافت می كند در ایران زیاد شده است. ما با انجام یك محاسبه ساده متوجه شدیم كه برای جشنواره ای كه وجود حقیقی ندارد و همه چیز آن مجازی است بین 5 تا 10 هزار دلار درآمد كسب می كنند و با اسامی دروغین و اسم های عجیب و غریب حتی جوایز هم برای آن تدارك می بینند. آنها حد و مرز را كنار گذاشتند ازاین رو در این وضعیت ما هم نسبت به آنها اعلام خطر می كنیم. به نظر می آید كه هیچ مسئولی هم نیست كه به آن رسیدگی كند و ما اطلاع رسانی كردیم ولی برخوردی با آن ها نمی شود و با كمال اعتماد به نفس كارشان را ادامه می دهند.
تفاوت یك پخش كننده با دلال
او با تاكید بر اینكه "با انتخاب یك پخش كننده بین المللی، فیلم سرنوشت بهتری در مجامع جهانی پیدا می كند"، تصریح كرد: برای یك فیلم باید استراتژی طراحی شود. جشنواره ها پنجره ای هستند به جهت اینكه بتوانیم فیلم را بفروشیم. در این مسیر الزاماتی وجود دارد و نكته این است كه ظرفیت كاری ما هم محدود است در عین حال كه تولیدات زیاد هستند. هر جشنواره ای الزاماتی دارد مثلا جشنواره ای برای فیلم كوتاه است یا جشنواره ای دیگر فقط فیلم هایی را می پذیرد كه اكران اولشان باشد و نباید در جشنواره دیگری به نمایش درآمده باشد، كسی كه كار عرضه بین المللی یك فیلم را انجام می دهد باید به این نكات ساده توجه كند و تفاوت یك پخش كننده با دلال همین است.
نكته دیگر این است كه درست نیست، فیلم ساز به صورت مستقیم با دبیر جشنواره ها صحبت كند و ببیند فیلمش را به آنها بدهد یا نه! متاسفانه عمر این فیلم های این چنینی هم برای حضور در جشنواره كوتاه ها است.
پخش كننده حرفه ای در وهله اول هیچ قیمتی نمی دهد
اطبایی كه در بخشی از این نشست از جانب یكی از فیلم سازان حاضر مورد پرسش قرار گرفت كه هزینه ی پخش بین المللی یك فیلم كوتاه و مستند چقدر است، پاسخ داد: نقطه تفاوت یك پخش كننده حرفه ای با دلالان این حوزه این است كه پخش كننده در وهله اول هیچ قیمتی نمی دهد و اول فیلم را می بیند و اگر پسندید قرارداد می ببند كه در قرارداد هم زمان مشخص خواهد شد و هم بحث هزینه ها مطرح می گردد. درصدی هم كه برای پخش كننده اختصاص داده می شود، به خیلی از موارد بستگی دارد.
او درباره شبكه های تلوزیونی و وضعیت خرید فیلمها اظهار داشت: شبكه های تلویزیونی هم هر كدام سیاست خاص خودشان و قوانین خاص خودشان را دارند و خرید فیلمها یكی از طریق های تامین برنامه است. بعضی شبكه ها اصلا خرید ندارند بلكه تولید مشترك دارند و یا خودشان گروهی را می فرستند و فیلم می سازند و گاهی هم فیلمی را پیش خرید می كنند. یك جایی مثل كشورهای اروپایی مثلا اجبار دارند فقط فیلمهای اروپایی بخرند و به همین ترتیب هم رقابت بسیار زیاد است.
وی تصریح كرد: ما بحث روابط بینالمللی و تحریم را هم داریم كه در این حوزه تاثیر بسیار زیادی گذاشته است. فقط بحث دریافت پول و ارسال آن را دچار مشكل نكرده است بلكه بعضی شركتها می گویند ما می ترسیم از یك شركت ایرانی فیلم بخریم زیرا ممكن است جریمه ای از آمریكا برای ما صادر شود. اینكه 50 سال است در شبكه RAI هیچ فیلم ایرانی نمایش داده نشده است به این دلیل است كه اصلا خرید فیلمی ندارد.
این پخش كننده افزود: ما تولیدات مان تنوع كمی دارد و در بازار دنیا باید فیلم خصوصیت داشته باشد چه در زبان و مبحث و چه در ساخت و فنی و گرنه شانسی برای حضور ندارد. "مستند خلاقه" باید تولید شود پس ما باید به كیفیت تولیدات خودمان هم توجه كنیم و همه مسائل را تقصیر پخش كننده نیندازیم.
او خطاب به فیلم سازان حاضر اظهار داشت: زبان و فكرتان باید محلی باشد ولی به مخاطب بین المللی فكر كنید. خیلی از موضوعات خیلی خوب است ولی به درستی به آن پرداخته نمی شود. ما 100 فیلم در سال تولید می كنیم كه 70 تای آنها موضوعاتی شبیه هم دارند ازاین رو اگر به بازار جهانی فكر می كنید، اول به كیفیت ساخت فیلم توجه كنید.
اطبایی در انتها صحبتهایش بیان كرد: یكی از مشكلات ما بحث اینترنت و سرعت آن است و بحث دیگر فیلتر بودن بعضی سایت های جشنواره های دنیا كه واقعا نمی دانیم به چه علت این اتفاق افتاده است.
عدم آگاهی فیلم سازان درباره پخش
مریم نقیبی مسئول بخش بین الملل سوره سینما هم در این نشست كه در حاشیه ی جشنواره ی فیلم حقیقت برگزار شد، در ابتدای صحبت هایش اظهار داشت: اتفاقات اخیر و مسایلی كه برای پخش بین المللی فیلم های كوتاه و مستند پیش آمد و بعضی از دوستان به خاطر ناآشنایی با این بخش، دچار مشكلاتی شده بودند ما را بر آن داشت تا در نخستین گردهمایی برای پخش كنندگان بین المللی حضور پیدا كنیم. متاسفانه آگاهی فیلمسازان راجع به پخش بسیار كم است و اكثرا فكر می كنند، ارسال فیلم به جشنواره ها كافی است.
او با اشاره به اینكه "اشكال بزرگ در پخش در قسمت فروش و بازار فیلم است" اظهار نمود: این كم كاری به خاطر بچه ها نیست بلكه پشتیبانی بسیار كم است. ما پخش های متنوع داریم ولی اتفاق كمتری كه تا كنون رخ داده است این است كه ما در یك حجمی كمی می توانیم كار كنیم، باید مخاطب را به خرید فیلم ایرانی عادت بدهیم. ما قدرتمان در فیلم كوتاه و مستند بسیار بهتر از فیلم بلند است. مطلب اصلی این است كه تلاش دو جانبه است و برای به روز شدن باید كوشش كرد. نباید ببینیم كه جشنواره ها چه می خواهند بلكه فیلمساز باید حرف خودش را بزند و فیلم درست مثل یك نقاشی است.
وی افزود: خیلی از مستندهای ما را نمی توان بیشتر از 30 دقیقه دنبال كرد چون پرداخت هایشان خوب نیست. بازار یعنی جذب مخاطب و كسی كه بخواهد برای آن پول بدهد. این روند باید گسترش پیدا كند و با المان های دنیا تطبیق داده شود.
حواستان به دلال ها باشد
او با اشاره به تلاشی كه برای تشكل صنفی پخش كنندگان بین المللی سینمای ایران انجام می دهند، ادامه داد: ما دیدیم، اتفاقاتی در زمینه پخش بین المللی در حال افتادن است كه تخلف است. این كه كسی تجارت درستی را انجام بدهد مشكلی نیست ولی حواستان به دلالان باشد.
نقیبی در ادامه صحبت هایش اضافه كرد: شما پیش از تولید فیلم باید به پخش كننده فكر كنید زیرا پس از اینكه فیلم تولید و بسته شد دیگر كاری نمی توان انجام داد. وقتی شما می خواهید نتیجه حرفهای بگیرید، باید كار حرفه ای انجام دهید تا سیستم فنی و تكنیكی درستی را انتخاب كنید.
این پخش كننده با اشاره به اینكه "ما بر مبنای درخواست كشورها فیلمی كه داشته باشیم را ارسال می كنیم" بیان كرد: ما از كارگردان فرمت و مسائل فنی را می پرسیم ولی او می گوید مثلا این خصوصیت فنی را ندارد و آن شركت خریدار هم می گوید چند سال است كه ما دیگر در فلان فرمت كار نمی كنیم و قدیمی شده است!
فیلمساز این نكات را نمی داند ازاین رو خودتان در تولید باید سطح كیفیت را رعایت كنید. اینها در تولید باید اتفاق بیافتد نه در پخش. در هر جشنواره استانداردهای زمانی متفاوت است، خیلی از فیلم ها گزافه گویی دارد و می تواند كوتاه تر بشود. مساله این است كه شما در چقدر زمان می توانید هدف تان را بیان كنید.
او ادامه داد: تصویر در فیلم مستند بسیار مهم است ولی ما دائم می خواهیم از دیالوگ برای انتقال مفهوم استفاده نماییم و نه تصویر. این كه ما مجبور باشیم به زیر نویس آوردن های زیاد روی بیاوریم، اصلا مطلوب نیست. ما در تولید مستند خوب، كم كار كرده ایم.
الهه نوبخت كه مدیریت مجموعه پخش فیلم "الی ایماژ" را بر عهده دارد، با اشاره به اینكه هم پخش كنندگان و هم فیلمسازان دغدغه سینما دارند و هر دو برایشان این حوزه جذاب است، بیان كرد: مشكل امروزه ما آگاهی پایین فیلمسازان از وضعیت پخش فیلم است. فیلمساز باید در ابتدا بداند كه پخش بین الملل چیست و آیا فقط كسی كه زبان بلد باشد می تواند كار كند؟ آیا فقط به یمن حضور تكنولوژی و تبلیغات من یك پخش كننده ام؟ و توانایی شناسایی فستیوال ها و ژانر فیلم ها را دارم؟ پخش كننده خلاصه نمی شود به كسی كه فقط زبان بلد باشد و فیلم را بشناسد بلكه مجموعه ای از این دو، همراه با تجربه است.
وی در ادامه بیان كرد: با عنایت به قانون خانه سینما زیر 30 نفر نمی توان صنف تشكیل داد و من هم بعید می دانم تا دو سال دیگر هم تعداد پخش كننده حرفه ای به 30 نفر برسد بنابر این چون تعداد ما كم است، به راحتی می توان اطلاعات و سابقه ما را از رسانه ها به دست آورد. شركت در جشنواره های بزرگ دنیا مثل كن برای ما اصلا فرش قرمز نیست، آنجا كار است و تجارت است.
نوبخت تصریح كرد: ارتباطات هر یك از ما پخش كننده ها با فستیوال های دنیا متفاوت است و همینطور سلایق مختلفی در انتخاب فیلم داریم، بنابر این هر كدام فیلمی را انتخاب می كنیم كه متناسب با ارتباطاتمان است.
بودن در هر فستیوالی رزومه نیست
این پخش كننده خصوصی افزود: فستیوال هایی كه هر روز تعدادشان زیاد می شود، همه شان اعتبار ندارند و گاهی فیلم سازان فقط برای این شركت می كنند كه بتواند برای فیلم بعدی شان سرمایه گذار جذب كنند و بگویند من در این تعداد جشنواره حضور داشتم. بودن در هر فستیوال در بخش بین الملل و كار با آنها، رزومه نیست. بعضی فستیوال ها فقط دنبال تجارت هستند ازاین رو باید حواسمان باشد.
علی قاسمی دیگر پخش كننده بین المللی هم اظهار نمود: هدف از پخش یك فیلم در جشنواره ها فروش آن است. اگر فیلمی در جشنواره هم شركت می كند برای رسیدن به فروش و پیدا كردن بازار و دیده شدن است كه باید این كار به صورت تخصصی صورت بگیرد.
وی با اشاره به اینكه "داشتن یك پخش كننده می تواند اتفاقات بهتری را یك فیلم رقم بزند"، اظهار داشت: بعضی می گویند من فیلمم را بدون پخش كننده به جشنواره ها فرستادم و مشكلی نبود در پاسخ باید اظهار داشت كه اگر فیلم با پخش كننده می رفت حتما اتفاقات بهتری برایش می افتاد. پخش بین المللی یك فیلم یك فعالیت تجربی است و یك پخش كننده با افرادی كه در جشنواره حضور دارند رابطه دارد ازاین رو بهتر است به پخش كننده های حرفه ای اعتماد كنیم.
این پخش كننده اضافه كرد: شركت در جشنوارها لزوما دلیلی بر فروش فیلم نیست. مثل فیلم «پرویز» كه پخش كننده اش در فرانسه است و در حدود 40 جشنواره شركت كرد و جایزه گرفت ولی هیچ جا فروش نكرد. بعضی فیلم ها هم ممكن است اصلا به جشنواره نروند ولی به راحتی فروش می روند. نكته اینجاست كه الان فقط سینمای ایران نیست كه فروش ندارد و خیلی از جاها هستند كه سینما دارند ولی فروش فیلم ندارند. مساله فروش فیلم برای خیلی از كشورهای دنیا سخت است. الان همه دنبال فیلمهای آمریكایی هستند ازاین رو كم كاری نشده است و برای فروش فقط شانس ما در تلویزیون ها است كه آن هم كار سختی است.
در ادامه علیرضا شاهرخی فعال پخش از صداو سیما با تاكید بر اهمیت در نخستین حضور، بیان كرد: باید به نخستین حضور در جشنواره ها دقت شود و نباید فیلم را برای هر جشنواره ای ارسال كرد و باید به ژانر فیلم توجه كرد. باید دید آیا فیلم قابل عرضه هست و آیا تماشاگری برای این فیلم وجود دارد. باید روی ساخته های خودمان دقت كنیم و بعد برسیم به اینكه پخش كننده پیدا كنیم.
محمد فهیمی مدیر پخش بین الملل انجمن سینمای جوان درباره نحوه داوری ها اظهار داشت: این فرصت را داشتم كه در كنار داوران باشم و دیدم كه آنها یك فیلم را تا آخر نمی بینند و ازاین رو باید اعتماد كنید به سلیقه و تخصص پخش كننده ها كه خویش را ارتقا بدهیم و سلایق جشنواره ها را پیدا كنیم. همینطور فیلمساز باید انتقاد پذیر باشد و صحبت ها را بپذیرد و همینطور از گزافه گویی در فیلم ها بپرهیزد زیرا كه بارها پیش آمده داوری به خاطر شروع یا آخر یك فیلم و طولانی بودن، آن را نپذیرفته است.
ستار چمنی گل هم به اهمیت پخش كننده اشاره كرد و اظهار داشت: باید به زیر نویس فیلم ها توجه كرد. شبكه هایی كه فیلمهایی را خریداری می كنند بر مبنای جدول زمانی كه در اختیار دارند، این كار را می كنند. گاهی بعضی فیلمسازان اصرار بر ارسال فیلم دارند. در حالی كه پخش كننده رضایت چنین كاری را ندارد. فیلمسازی می آید و می گوید همه هزینه اش را خودش می دهد و بعد از ارسال به جشنوارها اتفاقی برای آن نمی افتد و در نهایت از پخش كننده گله مند می گردد. این درحالی است كه خیلی از فیلمسازان بزرگ دنیا هستند كه برای حضور در جشنواره ها خودشان اقدام نمی كنند و پخش كننده پشت آنها است. مگر پُر كردن یك فرم چقدر كار می برد ولی نكته اینجاست كه با این شیوه نشان می دهید، این فیلم خوبی بوده كه یك كمپانی پشت آن است.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب