داستانی از مریم رازانی برای روزهای درخانه مانی
به گزارش كاركادو مریم رازانی، داستان نویس و هنرمند پیشكسوت تئاتر، كه به پویش مشاهنر (همراهی با مردم در ایام قرنطینه خانگی) پیوسته است، داستانی با نام «ضامن» را بوسیله ایسنا، در چارچوب این پویش ملی به مردن تقدیم كرد:
«همچی که دید دارم از پله های بانک میام بالا، با هیکل بزرگ و منبسطش صندلی زیر پاشُ چرخوند، پشتشُ کرد به من و بفهمی نفهمی، آغاز کرد به غُرزدن.
مثل چی ازش می ترسیدم. از وقتی موافقت رئیس شو با صدجور نامه از این ور و اون ور گرفته بودم که از یه تومن وامی که قرار بود بگیرم، کم نکنن، چشم دیدنمو نداشت. دوتا ضامن هم قرار بود ببرم که یکی بیشتر نداشتم.
اون وقتا یه تومن، یه میلیون تومن بود. وامِ حمایتی نبود که نشونِ بقال محله بدی اش، به حالت گریه کنه.
به ضامنم گفتم لطفا" با یه کم فاصله بیاین که اگه یارو مثِ گاندوی بلوچ دیده، تریپ حمله گرفت، نفهمه شما با منی، خدانکرده چیزی بهتون نگه. بعد هم مثِ هیس – تو رابین هود- خزیدم جلوو پرونده رو سُر دادم رومیز.
به زووور... یه کوچولو یه وری چرخید. یه نگاه به پرونده، یه نگاه به من، یهو چشمش افتاد به ضامنو، چشاش گرد شد! افتادم به تته پته! تا بیام بگم ایشون کی و چطور و اینا، از جاش بلند شد، مثِ عقاب بغل واکرد و پرید سمت ضامنم:
- خدایا!، خدایا! ببین کی این جاست! کاش یه چیز دیگه از خدا خواسته بودم!
کت پشمی اش رو که فکر می کنم یه پنج شیش کیلویی وزن داشت، درآورد انداخت رو میز و رفت سراغ صندلی ها. این صندلی... اون صندلی... می کشیدشون جلو ببینه کدوم تمیزتره که ضامنم رو بنشونه روش. شونه هام که تا نزدیک گوشم بالا اومده بود، سُر خورد و برگشت سر جاش. نفس راحتی کشیدم، تو دلم خدا رو شکر می کردم. ضامنم کلاهشو از سرش برداشت، شال گردن کاموایی شو یه کم شل کرد و نشست رو صندلی. موهای سفیدش زیر کلاه ریخته بود به هم، هر کدومشون یه سازی می زد. خودمو کشونده بودم کنار دیوار، نگاه می کردم. یادم رفته بود برای چی اومده م. دوتا از کارمندای زن شروع کردن به علم و اشاره به همدیگه، که یعنی چه خبره و چی شده و... یه کم بعد هم یخشون آب شد، پاشدن اومدن جلو.
گاندو عین اردک می دوید، می چرخید، ادا درمی آورد، تقلید صدا می کرد، هی ام باحسرت می پرسید: یادتونه آقا؟!
سالن بانک شده بود عین صحنه ی تیاتر. حتی مشتری هایی که از بامداد یه لنگ پا جلو باجه ها ایستاده بودن و دادشون دراومده بود، وایساده بودن تماشا.
ضامنم نه پورشه داشت، نه حساب بانکی، نه حتی یه لباس شیک. یه معلم بود با یه فیش حقوقیو یه عاااالمه خاطره، که یکی شون یهو وسط بگیر و بیارِ چک و سفته و پول و پرونده، جلوش ظاهر شده بود، با هیکل گنده و موهایی که تک و توک جوگندمی شده بودن، مثل بچه ها وَرجِه وُورجه می کرد.»
منبع: كاركادو
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب