آمدند ابرویش را درست كنند، سرش را بریدند
كاركادو: نگران بودیم، آتش صورتِ تاریخ مان را لكه دار كند، آب آوردیم و خاموش اش كردیم. پس باید فكری به حال سر و صورت اش می كردیم، ماندیم كثیفی ها را كجا خاك نماییم، تصمیم گرفتیم سرش را با تیزی لبه ی لودر ببریم تا اصلا خیال مان راحت شود!
به گزارش كاركادو به نقل از ایسنا، عصر ۲۱ مرداد، خبری تكراری منتشر شد؛ آتش سوزی، این دفعه در «كاروانسرای و سرای ملاحسین بازار كهنه قم»، نیروهای آتش نشان بعد از ۳ ساعت آتش را خاموش كردند و لكه گیری ها آغاز شد، در این میان نیروهای شهرداری برای جلوگیری از روشن شدن آتش نهفته زیر چوب ها، ایوانِ شان نشینِ كاروانسرای ملاحسین را با لودر تخریب كردند تا بتوانند چوب هایی كه احتمال داشت در آتش بسوزند را به گودال كناری كاروانسرا بریزند.
اگر ضرب المثل را درست تر به كار ببریم، باید اظهار داشت كه «نگران بودند (آتش) چشمش را كور نكند، خودشان سرش را بریدند، نگذاشتند دست كم كار به خراب كردن ابرو برسد»، تیغه ی لودر برای جلوگیری از روشن شدن باردیگر ی آتش جداره ی تاریخی سرای ملاحسین را بُرید، تا زباله های سوخته را پشت این كاروانسرا در گودی بریزند.
تصاویری كه از این حادثه منتشر گردید نشان می دهد، آن طور كه در نمونه های مشابه آتش سوزی در مسجد جامع ساری، بازار تبریز یا میدان حسن آباد لطمه به بدنه های تاریخی وارد شد، سرای ملاحسین در بازار كهنه قم، لطمه ندیده بود پس گویا باید خودشان لطمه را كامل تر می كردند، شاه نشین ایوان اصلی سرا را همزمان با خاموش كردن آتش، تخریب كردند تا زغال های آتش را درون گودال پشت سرا بریزند.
اگر تنها راه جلوگیری از روشن شدن آتش نهفته زیر چوب ها همین راه بود، آیا لودر نمی توانست از همان راهی كه آمده مسیر را برگردد، تا آوارها را از منطقه دور كند، اگر هدف شان از خاموش كردن آتش پس از جلوگیری از وارد شدن ضرر بیشتر به اموال و جان مردم، جلوگیری از سوختن و لطمه بیشتر بنا بود كه با این كار درصد لطمه بیشتری به بنای تاریخی ملاحسین قم وارد كردند! یعنی تخریب را در مقیاس بزرگتری از آسیبِ آتش، خراب كردند تا زغالِ چوب ها را خارج كنند!
این كه در زمان گرفتن چنین تصمیمی آیا كارشناسی از میراث فرهنگی حضور داشته تا مخالفت خودرا اعلام نماید یا نه، یك نكته است و نكته ی دیگر، نبود ضوابط مشخص برای جلوگیری از بروز چنین حوادثی است.
مصاحبه ها و اظهارنظرهای مسئولان میراث فرهنگی پس از وقوع آتش سوزی در میدان حسن آباد احیانا به سبب نزدیكی بیشتر به صندلی مدیریت ِ مسئولان میراث فرهنگی قدری رنگ و بوی توجه بیشتر به خودداشت، گویا به سبب سرخی آتشی كه از نزدیك تر شاهدش بودند.
اظهارنظرها نشان می دهند، گویا تازه به این فكر و نتیجه رسیده اند كه دفتر حفظ و احیای بناها، بافت ها و محوطه های تاریخی كشور باید جدّیت بیشتری برای شناسایی خطرهایی كه بناهای تاریخی كشور را تهدید می كند، داشته باشد.
جدیتی كه هنوز به فكر نیفتاده دنبال راهكارهای قانونی و قوانینی باشد كه بتواند علاوه بر مدیریت بحران و جلوگیری از لطمه به بناهای تاریخی علاوه بر نجات جان و مال افراد، لطمه به بناهای تاریخی را كمتر كنند، درست مانند وقتی طبقه دوم حسن آباد در آتش می سوزد و آتش نشان برای ورود به بنا، باید بدنه ی چوبی پنجره ها را ببرد، یا كانالی كه در زمان وقوع سیل در دیوار گرگان ایجاد كردند و به همین راحتی قسمتی از تاریخی كه می توانستند جهانی كنند را حذف كردند.
وقتی آتش نشان ها موظفند تحت هر شرایطی آتش را خاموش كنند و هیچ آموزشی برای توجه به دو بُعد ماجرا ندیده اند و اصلا هیچ نگاهِ كارشناسانه ای در این میان وجود ندارد و اصلا عنوان و حرفی به نام «پیشگیری» نداریم، چه نیاز به یادآوری تخریب ها و ساخت و سازهای بی ضابطه مانند سرای دلگشا در بازار تهران و برج جهان نمای اصفهان در حریم میدان نقش جهان است كه با دست و فكر همین مردم تیشه به ریشه ی تاریخ مان می زند، نه آتشی كه اگر دل او هم بسوزد و كمترین لطمه را وارد كند، با خلاقیت مسئولان مان تیشه ی تیزتری را به بدنه ی بنا وارد می نماییم.
منبع: كاركادو
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب